Kedeng kedeng

21 februari 2019 - Ella, Sri Lanka

Vanochtend eindelijk uit kunnen slapen en laat ontbeten, omdat we wisten dat het weer een late lunch zou worden. Met een slakkengang al rond 11 uur richting station gereden, terwijl de trein pas om 12.30 uur zou gaan. We moesten nog een kaartje kopen namelijk. Gisteren al geprobeerd duidelijk te krijgen of we een gereserveerde zitplaats 2e klas zouden hebben of dat ik via internet nog iets moest reserveren, maar dit leverde alleen weer een Babylonische spraakverwarring op. Het zou allemaal goed komen, ja, dat kennen we. Ik had al gezien dat 1e klas kaartjes het meest comfortabel waren omdat je dan gegarandeerd kon zitten, alleen dan kunnen de ramen niet open. En dit treintraject van Nanuoya naar Ella is een van de mooiste treintrajecten ter wereld, dus wil je alles goed kunnen zien en foto’s kunnen maken door het raam. Dus toch maar 2e klas, op de gok dat je er nog in past. We wisten al dat de meeste mensen uit de trein hangen, dus hoe krijg je nou een goede plek? Eerst anderhalf uur gewacht op het perron en toen kwam gelukkig met slechts 20 minuten vertraging de trein. Proberen erin te komen, maar de trein stopte net op een plek ver weg bij de ingang, dus dat was proppen. Dan maar als laatste erin, dan sta je mooi bij de uitgang. Fototoestel om mijn nek, proberen een plek te vinden voor mijn voeten en dan wachten tot je gaat rijden. Pfieeeeet, schok, knal, daar gingen we. Gelukkig reed de rein maar 30 km per uur of zo, want ik hing half uit de trein. Als we een bocht omgingen duwde de hele mensenmassa je naar buiten, oeps….. ik kon me soms schrap zetten aan de overkant of boven de uitgang aan een randje. Tegenover me stond een klein Zwitsers vrouwtje waar ik gelukkig over heen kon kijken, maar ze stond precies voor een handgreep, dus af en toe slingerde ik haar kant op en greep ik me bijna aan haar neus vast die precies voor de handgreep zweefde…  er stond alleen nog een bijbehorend klein Zwitsers mannetje en een Sri Lankaans mannetje in de weg, maar die hebben ook deels gezeten met de benen bungelend uit de trein. Mooi, dan kan ik over hun hoofd heen mooi foto’s maken, alles voor de foto, hè? Ik hoop dat er een paar zijn gelukt. Een lange man die half in het tussenstuk van de trein stond, ging steeds verder tegen Fokke aanleunen, dus toen ik “excuse me” zei, kreeg ik een scheldkanonnade over me heen….sorry hoor, voor hem was wat ruimte, maar hij was kennelijk niet bereid daar iets van af te staan. Tenminste, zo heb ik zijn getier maar geïnterpreteerd. Hij stond gewoon relaxed te lezen, terwijl wij als haringen in een ton stonden. Fokke en hij deden het spelletje ‘terrein veroveren’. Tot twee keer toe kwam er extra geduw en kwam er een servicemedewerker met een bak op zijn hoofd met daarin samosa en een keer met flesjes drinken. Hoe krijgt die man het voor elkaar om überhaupt door de trein te komen? Bij een station duwde de conducteur zich nog naar binnen en ging pal voor mijn neus staan, grrrr.  Gelukkig stapte hij het volgende station er weer uit.  
Na 3 kwartier begon mijn voet te tintelen want je leunde steeds naar een kant en kon je niet verplaatsen, dus bij elk station proberen even je voet te bewegen zodat je bloed weer gaat stromen. En zo denderden wij voort……kedeng, kedeng, pfiet pfiet. Heb wel theeplukkers gezien, maar voordat ik mijn arm kon bewegen waren we al weer voorbij en ik moest me met mijn andere arm aan een stang aan de buitenkant van de trein vasthouden, dus heel makkelijk ging dat niet. Gelukkig kunnen mijn ellebogen binnenstebuiten draaien, makkelijk! Op elk station kwamen er nog meer mensen bij, zowel toeristen als locals, dus het was stampen, stampen, en nog eens stampen. Ik was blij dat ik buiten de trein hing, waar ik een briesje meekreeg, want in Nederland krijg ik het voor elkaar om in de zomer in een volle trein van Utrecht naar Amersfoort al flauw te vallen.  
Op een station gingen er wat mensen uit en stonden we even onze voeten ergens anders neerzetten, maar dat duurde niet lang: bij het volgende station kwamen 10 Sri Lankaanse tienermeisjes zich de trein in wringen. Nee, dat gaat toch niet, duw, duw, ja hoor, dat gaat dus. Stoïcijns drukken ze zich de trein in en toen stonden ze met hun hete lichamen tegen me aan en kon ik nauwelijks adem halen. Laat staan me vast houden, maar ik kon toch niet meer bewegen en ze stonden ook voor de uitgang, dus gewoon adem in, adem uit en verstand op nul. Gelukkig gingen ze 3 stations later er weer uit. Pfff… nog even en dan zijn we er…..2,5 uur totaal hebben we gestaan en bij Ella mochten we er eindelijk uit. Nog nooit zoveel toeristen bij elkaar gezien deze hele reis, hoe is het mogelijk? Samman haalde ons op, en toen was het eindelijk tijd voor lunch: half vijf! In café Chill, daar waren we wel aan toe. Daarna op naar het hotel, toen Samman een telefoontje kreeg van een vriend van hem: hij reed achter ons met mijn lenzenvloeistof: jawel, het is gelukt, half Sri Lanka doorkruist, maar het is hem echt! Yes, I can see clearly now….. nog even die steile oprit van het hotel oplopen en dat kunnen we echt uitblazen. Vanavond het dorp maar even verkennen. Het is een hoofdstraat met alleen maar café’s en restaurantjes, geloof ik. Aan de vele backpackers te zien, wordt Ella vast aanbevolen door lonely planet, dus einde van dit stukje van de eenzame planeet…. 

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

3 Reacties

  1. Gonneke Rispens:
    21 februari 2019
    hallo lui, hier moet ik toch niet aan denken, zo"n volle trein. Bij het lezen hier van breekt me het zweet al uit.......En dan hebben we het hier over overvolle treinen met 2 minuten vertraging b.v. PFFFFF.....Hoop voor je dat de foto"s gelukt zijn dan heb je in ieder geval deze rit niet voor niks gemaakt! Geniet maar weer verder.
  2. Frans welkamp:
    21 februari 2019
    Geweldig zo reizen. Ik ben nog een soortgelijke busrit in Nepal voor jullie !!!!!
  3. Gerda:
    21 februari 2019
    Ja zo'n busrit in Nepal of de trein van Machu Pichu naar Cusco. Al kon ik toen wel zitten en kreeg 2 kinderen op schoot.
    En er kwam ook nog iemand die de kaartjes ging controleren. Dat was helemaal onmogelijk!
    Achteraf altijd erg leuk ;-)