Laatste keer klimmen

Zo, dat was een onrustige nacht; ons hotel is vrij eenvoudig qua faciliteiten (geen kluisje, geen thee op de kamer, lekkere comfortabele houten relaxfauteuil op het balkon, geen airco, hard bed), maar wat kregen we wel: oordoppen van het huis. Ja, het kan hier soms wat lawaaiig zijn, muziek uit de bars van het dorp en zo….Ok, we zullen zien, we slapen altijd met oordoppen in, dus we zijn het gewend. Na een soepje en bananentoetje als diner en een verkenning van het dorp maar eens ons klamboebed ingedoken, dit keer met franjes langs de opening van het klamboenet zodat je wat minder snel verstrikt raakt, beter! Hm, ik hoor inderdaad muziek, maar daar bovenuit hoorde je vele dronken toeristen schreeuwen, dat is erger. Er lopen hier relatief veel backpackers waarvan de jongens denken origineel te zijn met een staartje boven op hun kop, als verlate hippies….losers, haha. En dan liggen ze na een biertje al te brullen als een aap. Not my kind of people. Niet zo cool als wij natuurlijk, haha. Wij proberen er wel doorheen te slapen. Het dunne dekentje op mijn bed bevatte wat huisstofmijt, gok ik, althans mijn ogen verraadden zoiets…..  
Opstaan, ontbijten en met lunchbox in de rugzak naar beneden gelopen waar Samman wachtte met de auto. De oprit naar het hotel is zo steil dat er geen auto naar boven komt. Op naar het eerste bootcamp! Ik zag vanuit ons balkon in de verte al theepluksters, dus dat wordt mijn missie van vandaag. De grootste uitdaging hier is het beklimmen van Ella Rock of Adam’s Peak, maar dat laten we over aan professionals als Frans en Gerda, die zijn wel zo gek…. Wij houden het bij Little Adam’s Peak, ook nog een klim van een uur omhoog. Onderweg liepen we langs de theevelden en een gehucht waar de theeplukkers, voornamelijk Tamils, wonen. Vlak langs de weg stond een oud vrouwtje tussen de theestruiken en glimlachte vriendelijk naar mij en plukte ondertussen een paar theeblaadjes van een struik. Maar ik zag geen mandje op de rug, dus daar trap ik mooi niet in. Je bent een nepper! Maar iets verderop was wel een echte plukster bezig, maar die zag mij en mijn lens ook al. Ja, ja, je krijgt een paar roepies, dan maak ik een portretje van je….aan hun huisjes te zien, kunnen ze wel wat roepies gebruiken. Vooruit maar. Daarna het pad omhoog, langs de enige, maar langste en hoogste zipline van Sri Lanka. Dat klinkt logisch. Dat heeft vast een slimme marketeer bedacht! Gillende toeristen die met 10 seconden bij het eindstation van de zipline zijn; dat slaan we dus even over. Het venijn zat in de staart: iets van 200 traptreden omhoog, maar dan stond je boven op Little Adam’s Peak, met uitzicht op Ella Rock. Check. Je kan nog een stuk verder over de bergkammen lopen, maar dat hebben we gelaten voor wat het is. Fokke was al een beetje duizelig, ook door hoogtevrees, want het laatste stuk is smal en steil en zonder railing. Zijn longinhoud kwam kuchend naar buiten, heel zielig, dus maar weer aan de afdaling begonnen. Ik kwam op de terugweg nog wat pluksters tegen, dus mijn missie was geslaagd. Eerst maar eens een goed kop cappuccino, extra grande, in het dorp. Je voelt de werking van de cafeïne, dus helemaal opgeladen aan het tweede bootcamp begonnen: lopen naar de Nine Arches Bridge. Normaal loop je vanuit het station 3 km over de spoorlijn om er te komen, maar Samman wist een korte weg. Die was slechts 1 km, maar wel weer steil naar beneden. Ja, dat moeten we straks weer omhoog natuurlijk. Zien we dan wel weer. Onderweg lag de was te drogen op het golfplaten dak of het hing over prikkeldraad. Hm, ik geloof dat ik hier mijn kleren maar niet laat wassen. Nog 110 traptreden naar beneden, toen het laatste stuk over de treinrails. Perfecte timing, want om 13.30 uur zal er een trein over de spoorbrug komen. We zitten er klaar voor. In de verte zagen we nonnetjes lopen over het spoor door de spoortunnel. Die is 100 meter lang, maar tussen 13.00 en 13.15 ongeveer mag je er niet door vanwege de trein. Maar die heeft wel eens vertraging…. In gedachten zag ik de nonnetjes al vliegen, maar gelukkig kondigt een trein zich hier al toeterend aan. Dat moet wel, want hier is het gebruikelijk om van het ene dorp naar het andere te lopen over het spoor. In Nederland zou het hele spoorwegnet dan stil liggen, want er is een persoon gesignaleerd langs het spoor….hier dus niet. Toet, toet, daar kwam ie, alle mensen sprongen opzij en de mensen in de trein bungelden eruit, dat kan hier allemaal. Zo, check, dat was dat. Tijd voor lunch! Die ochtend meegekregen in een kartonnen lunchbox, vastgeniet en wel. Ik kon dus niet gluren wat er in zat, maar dat viel niet tegen: bammetjes met kaas en tomaat en twee banaantjes en een fles water. Zal je net zien, verheug je je op een lekkere lunch, zit er iets vaags in….lekker opgesmikkeld in de schaduw bij het kokosnotententje, want in de zon was het best warm. King coconut als toetje, Sri Lanka style, dat wil zeggen: zonder rietje de kokosnoot leegdrinken. Dus met plakkin weer terug. Langzaam omhoog gelopen en toen was het wel weer klaar voor vandaag. Op naar de douche van het hotel, opfrissen en straks nog even een hapje eten in het dorp. Slapen zal nu vast gaan, ondanks de feestgangers, denk ik. Welterusten alvast, wij moeten vroeg op, want we gaan 6.30 uur al rijden om het voederen van babyolifantjes te zien. En ja, dat kan leuk zijn….? Moeder, wanneer begint de vakantie????