Op de vlakte

Vanochtend om 8.30 uur opgehaald en door de bergen naar Horton Plains gereden, een hoogvlakte op 2100 meter. De tocht er naar toe was al bijzonder, want had soms het idee dat ik door het bos reed van de Postbank, toen over een vlakte als de Veluwe en een heuvellandschap met zelfs windmolens dat heel erg op Nieuw Zeeland leek. Daar graasden roodbonte koeien…..behorende bij twee grote boerderijen, waarvan de ene New Zealand farm heette. Vraag me af waarom…. Nu zijn koeien niet zo bijzonder, maar deze zagen er wel erg Nederlands uit en dat is wel vreemd. Na een uurtje bereikten we de hoogvlakte en konden we “los”. Ik moet zeggen dat ik wel zin had in lopen, want sinds de jeepsafari zit mijn bekken wat los en lopen is dan goed. De entreeprijs mocht er weer zijn, maar daarna kwam de tassencontrole. Tjonge, dat was streng! De sultana mocht mee alleen met de plechtige belofte dat we de papiertjes zouden meenemen. Van de flesjes water werden de wikkels afgesneden en dat papier mocht ook niet mee. Een klein rolletje mentos gooide hij gelijk in de prullenbak: no chewing gum! Wij konden nog net roepen dat het geen kauwgom was, zodat het tweede rolletje daar niet belandde. Maar dat werd wel ingenomen en mochten we later weer ophalen. Tjonge, ik mocht nog net mijn kleren aanhouden, maar vond dit wat overdreven. Op zich goed dat ze de natuur beschermen, maar je ziet dat de Sri Lankanen niet gewend zijn dat je afval mee terugneemt in je tas. Zij mieteren normaal gesproken alles op de grond.  
Vrolijk begonnen we met ons drieën aan de wandeling, allereerst over een glooiende grasvlakte. Dat ging nog. Daarna werd het rotsachtiger en werd het meer klauteren. Gelukkig was het slechts 18 graden, want van binnen begon je al langzaam warm te worden; de trui kon wel weer uit! Als je denkt dat je het slechtste stuk gehad hebt, wordt het nog erger. Dit was meer springen en klimmen, oh oh…. Ondertussen kwamen we aan bij Little World’s End, een plateau van 300 meter waar je een mooi uitzicht had over de vlakte. Check, en door….. we klommen verder onder de kinabomen door, mooie parapluvormige bomen, en er fladderden paarse, gele, witte en grote zwart-lila vlinders. Dat gaf wat afleiding, want volgens het bord was het nog 0,5 km, maar ik heb nog nooit zulke lange kilometers gezien. Dit was echt geen halve kilometer! Ik zal en moet het halen en ja hoor, daar was het: World’s End, een plateau van 900 meter steil naar beneden. Gehaald, check! Een ander stel riep gelijk: maar je moet ook nog terug! En bedankt voor deze positieve mededeling.  
Selpie time! (Samman noemt het selpie). De afgrond wordt slechts gescheiden van een bosje prikkeldraad, dus 2 maanden geleden vielen er twee selfiegangers naar beneden…..dat zou een leuke selfie geworden zijn! Vanaf daar moesten we kiezen: weer 3,5 km terug of nog 4,5 km doorlopen langs een waterval. Er zou een steil stuk volgen en die waterval werd langzaam op mijn rug voelbaar, dus we zijn maar omgekeerd. Het moet wel leuk blijven! Wat mensen er aan vinden om een hele dag zo te klauteren? We zijn veel te bang onze enkels te verzwikken en dan kan je de rest van de reis niks meer, dus laten we verstandig zijn. 6 km op dit terrein is meer dan genoeg voor onze ongetrainde voeten. Net als je het meest rotsachtige stuk hebt gehad, dreig je te struikelen over een klein steentje, maar op een slippertje in de modder na, ging het goed. Mentos weer opgehaald en dan lekker uitpuffen in de auto. Om met de woorden van Samman te spreken: mooi, lekker, olifant (als Fokke zijn neus snuit). Ja, we houden het gesprek ook op de vlakte!  
Terug naar Gregory Lake, waar we na een uurtje rijden pas om kwart over drie aan de lunch zaten, wederom in een tuin aan het meer. Die hamburger viel er lekker in! Cappuccino erbij en je voelt je weer mens. Fokke kucht nog steeds, dus misschien moet hij hier maar blijven in het sanatorium…. Vanavond lekker uitzieken en dan stappen we morgen op de trein naar Ella. We zagen hem vanmiddag al: er kwam een rode trein van de ene kant en er stond een blauwe trein te wachten bij het station. Daarna werd er een ijzeren ring doorgegeven aan de blauwe en mocht die gaan rijden. Dit is de beveiliging van het spoortraject. Seinen hebben ze hier nog niet. We gaan het morgen beleven!