Dag 12 Bergen in alle kleuren - 17 november

Dat was een warm nachtje… we hebben officieel een speciale kamer. Dat stond op de voucher. Maar wat houdt dat in? We hebben geen airco of ventilator, geen doucheschuim en shampoo van het huis, geen waterkoker, stoel, waterfles… dus dan vraag je je af: hebben we niet een standaard kamer gekregen? Maar durf dat niet te vragen, want dat zou een belediging kunnen zijn. Dus raam open ’s nachts, maar ondanks dat bleef het warm. Ze kennen hier alleen dekens en dikke dekens. In de ochtend en avond lopen ze hier in winterjas, terwijl wij in korte broek en t-shirt lopen. Maar vanochtend bleek dat dit bed een goed matras heeft, is mijn bekken blij mee. Best speciaal, is niet vaak. Naast mijn bed hangt een nachtkast annex kleerkast van bamboe, hartstikke handig voor mijn oordopjes en oogmasker die we nodig hebben in verband met blaffende honden en dunne doorschijnende gordijnen. Best speciaal, die kast. De douche deed het prima, nadat ik de knop van de hete kraan, die ik er afgerukt had, weer opzette. Bij de wc moet je even nadenken of je al door kan trekken, want het duurt een half uur voordat de waterbak weer vol is en je nog een rondje kan. Speciale gebruiksaanwijzing dus. Dus best een speciale kamer, toch!

Toen het ontbijt: Een meisje met inheems uiterlijk had al de tafel voor ons gedekt. We konden weer wat van het buffet pakken en ze bracht nog broodjes. De muziek ging harder en het leek even of een indianentribe binnen kwam stormen….behoorlijk opzwepende muziek met o.a. panfluit. Ik kreeg bijna een lachbui, want normaal hoeft mijn ontbijttafereel niet gepaard te gaan met veel herrie of muziek. Maar in deze ambiance paste het wel. Wakker was ik daarna wel…

Spullen pakken en gaan: via Purmamarca met de zevenkleurige berg, die we morgen beter gaan bekijken, via route 52 over een scenic drive, Cuesta de Lipan, richting Salinas grande, de zoutvlakte. Onderweg kwamen we allerlei kleuren bergen en rotsen tegen en de weg kronkelde maar door. Onderweg nog drie vicuñas gezien, poserend voor een gekleurde berg, wat wil je nog meer. De waterflessen op de achterbank en onze oren knapten af en toe, dus de hoogtemeter er even bij gepakt: ja hoor, 4200 meter…vandaar. Bij de zoutvlakte wordt nog daadwerkelijk zout gewonnen, dus je ziet wat vrachtwagens rijden over de witte vlakte en bergen met zout. Om op de vlakte zelf te mogen rijden moet je entree betalen, en dat hoefde voor ons niet. We hebben entree betaald om naar de bassins te lopen. Daar geprobeerd de foto’s te maken, maar dat viel niet mee. Hoe ging ‘t ook weer? Een gids wilde wel foto’s maken, maar we hadden geen zin om daar dan weer voor te betalen. Die fotosessie hebben we vorig jaar al gedaan in Bolovia. En we moeten door… even een paar empenadas wegwerken in een hooggelegen restaurant waar je wegwaaide, en toen de lange tocht terug over de mooie route. Jawel, hij was van de andere kant ook mooi. 

Terug richting Tilcara en dan beslissen of we door zouden rijden richting de veertienkleurige berg bij Huahuaca. Het was bijna half vier, en we hebben nog maar 4 uur in de auto gezeten, daar kunnen nog wel wat uurtjes bij; de mooiste attractie is namelijk ver weg gestopt aan een onverharde weg van 25 km. Dus weer hobbelend op pad. We hoorden steeds meer gebonk uit de kofferbak komen, dus halverwege even gecheckt of het reservewiel wel goed vast zat. Hm, die kon vaster. Weer verder gehobbeld… Fokke werd bijna misselijk en moest af en toe even het gas loslaten, want zijn nieren en maaginhoud kwamen bijna naar boven… we hoorden wel steeds meer getik, waarschijnlijk de uitlaat die losser begon te zitten. Dan nog een laatste controlepost waar we omgerekend een euro moesten betalen bij een vrouw die daar op 4400 meter hoogte stond in de volle wind met zandvlagen rond haar hoofd, had echt met haar te doen. En daar was ie: de veertienkleurige berg! Heb de kleuren niet nageteld, maar geloof het onmiddellijk. Check! Zo, die is in de pocket. De rainbow mountain in Peru is vorig jaar niet gelukt, dus dit is een mooie goedmaker! Zo, nu weer terug hobbelen, naar beneden ging sneller en de uitlaat ook niet meer gehoord….of die is al verloren? Nog een groepje vicuñas op de terugweg, wauw, en nog een rondje Huahuaca gelopen. Fokke paste op de auto, die was zijn nieren aan het reshuffelen. Check. En weer terug naar Tilcara. In onze refugio nog even wat gedronken om op adem te komen voor het diner, al hoewel, op adem komen? De opzwepende indianenmuziek ging weer aan, dus ons restte niks anders dan op de bank ploffen en voor ons uitstaren, tussendoor wat op je mobiel scrollen en uitzoeken wat we morgen precies gaan doen en hoe we gaan rijden. Oant moan!