Laatste dag

Er waren al wat vage appjes van onze Harry (Samman) over wanneer we wilden vertrekken, dus we hadden al zo’n vaag vermoeden dat hij ons kwam halen. En ja hoor, na het ontbijt stond hij opeens voor onze neus, helemaal blij! Hij was al om 5.30 van huis vertrokken om ons te halen. Dus weer ouderwets kunnen converseren, of niet, met de vaste grapjes: heb je al je bagage? Olifanten kijken, lekker, mooi, en andere termen die we hem geleerd hebben. We laten het beach life en alles wat daar bij hoort, inclusief Russinnen met geverfde haren en lelijke tattoos die tig selfies maken op het strand, achter ons.  
Nog een heel stuk langs de kust gereden, waar de vissers hier en daar nog bezig waren hun netten binnen te halen. Achter een rif in een ondiep stuk zee kregen de Sri Lankaanse mensen zwemles, ook leuk. Nog een keer langs een schildpaddenopvang geweest, we hebben toch tijd genoeg, waar de gids net een documentaire over Nederland had gezien en hij erg onder de indruk was van ons land. Zijn eigen land was maar een puinhoop met steeds een nieuwe president die het werk van zijn voorganger weer afbreekt en dan opnieuw begint, een drama volgens hem.  
We kwamen langs een boeddhabeeld in een glazen omhulsel, dat samen met een tempeltje op een eiland het enige was dat overeind is blijven staan met de tsunami van 2004. Op een plek is zelfs een hele trein met rails totaal ontspoord door de tweede vloedgolf van 18 meter hoog, 1500 slachtoffers. Op de gedenkplek waren de foto’s van destijds te zien, verschrikkelijk. Na Indonesië is dit land destijds het meest getroffen, hoewel je er nu weinig meer van terug ziet, mede dankzij giro 555? Van een monnik daar kregen we nog een gezegend touwtje als armband, met dank aan de donatie. Waarom onze Harry een dikker touwtje kreeg, geen idee. Waarschijnlijk leest hij mijn gedachten….als atheïst….  
Inmiddels reden we bijna Colombo binnen na een stuk snelweg, en reden recht een file in, wat een drama dat verkeer hier; van links naar rechts schieten ze heen en weer over de rijbanen, terwijl motoren en tuktuks zich er ook nog tussen wurmen. We waren op weg naar Uga residence waar we een high tea zouden hebben. Maar het was nog maar rond twee uur en de high tea stond voor de namiddag gepland. Maar dat was Samman niet uit te leggen dat dat misschien niet handig was, dus stug daar naar toe gereden en we werden netjes onthaald en in de lounge gezet, maar je zag de verwarring ontstaan. Hebben jullie een voucher, kortom, ze hadden nog niet op ons gerekend. Ondertussen kregen we een cappuccino aangeboden (!), dus wij wachten wel…..en binnen no time werden de scones aangerukt. Dat hadden ze toch snel voor elkaar. Al blij dat we iets in onze maag hadden, kwam een kwartier later nog een hele tray met lekkers die we ook nog weg moesten werken. Pffff, van alles de helft geproefd, maar kon het echt niet op. Met volle buik naar het hotel in Colombo, waar we wederom afscheid hebben genomen van Samman. Hij wilde ons graag morgen naar het vliegveld brengen, maar hij kreeg een andere klus. Jammer maar helaas.  
Hier in de buurt staat een boeddhistisch klooster, dus voor het eten daar nog even naar toe gewandeld: dat was een allegaartje aan religieuze en antieke spullen: oude auto’s, typemachines, keramiek, boeddhabeelden, een stoepa, een tempel met hindoeïstische beelden, een bodhiboom, je wist niet waar je moest kijken. Alles was ze nog over hadden staat hier. Ondertussen was er een gebed gaande van een monnik, dus de offers werden weer binnen gebracht.  
Zo, weer genoeg voor vandaag. Nog lekker gegeten op het dakterras van het hotel en toen relaxen op de kamer. Ons vliegtuig gaat zondag pas laat in de avond, dus we moeten ons nog even vermaken hier. We kunnen niet op onze kamer blijven, dus ik vermoed dat we een winkelcentrum met airco opzoeken, omdat we niet al te plakkerig het vliegtuig in hoeven, maar of dat gaat lukken??????