Dag 15 IJzers onder en gletsjer op! - 20 november

Goed geslapen, uiteindelijk. Hier kan eindelijk het raam weer open ’s nachts, ondanks dat het rond het vriespunt was. We hebben elk een smal bedje tussen nachtkastjes in, dus bij het omdraaien knalde je links en rechts soms tegen de kastjes aan, maar verder als een blok geslapen. 

7 uur ontbijten, kijken wat er dit keer te eten is… het brood viel van ellende weer uit elkaar. Welk ingrediënt missen ze hier, of stoppen we er in Nederland extra bindmiddel in? We hadden een lunchbox besteld om mee te nemen op excursie, dus voor het geval dit tegen zou vallen of uit elkaar zou vallen, ook maar een pak koekjes mee. 

Iets na half 8 kwam er een minibus ons ophalen, al snel moesten we overstappen in een grotere reisbus. Dat was goed geregeld. Er stapte bij een ander hotel een stel in, en een snelle inschatting was: dat zijn ook Nederlanders. Zij schatten hetzelfde in, dus dat was goedemorgen in plaats van buenos dias. Jacqueline en Kek, die zijn kek! Dus in de bus lekker gekletst, dan duurt zo’n rit van anderhalf uur niet zo lang. Bij de ingang van nationaal park Los Glaciares een stapel papiergeld als entree betaald. Ongeveer 25 dollar omgerekend, maar het meisje dat het geld innam, had een grote tas nodig voor al dat papiergeld dat niks waard is. 

Ons hotel ligt ook aan het Lago Argentina en is hier turquoise van kleur, maar verderop is het water grijs door andere sedimenten. Toen we gisteren aankwamen zagen we de blauwe kleur al, toen we er overheen vlogen en er net naast (gelukkig!) landen.

De bus stopte bij de haven van het meer, daar was nog een wc, dus nog even een korte stop, want je weet nooit wanneer de volgende is. Dat moet je altijd maar afwachten en de informatie is soms karig. Toen een klein stukje met de boot het meer oversteken. Eerst in de boot, want bij het aan- en afmeren mag er niemand buiten op het dek staan. Later mag je even op de het dek en dak voor de betere kodakmomenten. Aan de overkant aangekomen zagen we onze gidsen: van die afgetrainde types met geen gram vet, zonnebrand half uitgeveegd op het gezicht, muts op, sportieve kleding. Kortom, dat wordt pittig. Als je zwanger was of hartkwalen had, mocht je niet mee. Zwanger nee, hartkwaal, nog niet….maar ik doe geen garanties, afhankelijk van wat jullie van plan zijn… Ook was de maximum leeftijd 65 jaar en valt dit onder extreme sporten en zou je een extra verzekering af moeten sluiten. Nou, Fokke mag nog net meedoen en op hoop van zegen dan maar. Totaal 3 uur lopen, waarvan de eerste drie kwartier ongeveer over het strand en door het bos naar de zijkant van de gletsjer. Als een hinde sprongen de gidsen over de losse stenen en gruis terwijl wij slecht grip hadden. Je schoen schoot soms net weg. Gelukkig was er af en toe een fotostop, kun je even je tong weer naar binnen duwen. Net uitgeblazen, sprongen ze er weer vandoor. Over houten plankieren, dan weer over rotsen. Aangekomen bij de gletsjer was het moment daar om de ijzers onder te doen. Althans, dat werd voor je gedaan als je netjes op het bankje ging zitten. Geen idee of het het gaat lukken… je moest in elk geval niet de schaatsbeweging maken, dan zou het misgaan. Nog een paar instructies: voeten uit elkaar, anders raken de ijzers verstrikt aan elkaar en dan val je voor op je gezicht en zou je gezicht voor altijd veranderen… nou, als je een ander uiterlijk wil, ben je hier aan het goede adres. Handen niet in de zakken, om je val op te kunnen vangen, wederom om gezichtsverandering te voorkomen. Verplicht handschoenen aan, niet vanwege de kou, maar omdat het ijs scherpe punten heeft. Kleine stapjes naar boven en voeten goed optillen en in een lijn lopen. Er was ook niet meer ruimte om naast elkaar te lopen, dus off we go! 

Even wennen, maar je had goed grip nu in het ijs, beter dan net op het gruis zonder ijzers. Maar het zijn wel zware ijzers. Op sommige stukken stond een railing om je aan vast te houden, wat af en toe nodig was voor mijn evenwicht. De twee gidsen bij onze groep van veertien personen hielden ons goed in de gaten. Voor hun was dit peanuts en saai waarschijnlijk. De achterste liep af en toe over randen om alsnog een kick te krijgen of stond bij een lastig punt ons een handje te geven. Hier en daar een spleet, maar te klein om in te verdwijnen. Door een bredere spleet liepen we naar beneden, terwijl de gidsen boven blijven. Ja, voor het geval dat, dan overleven tenminste twee het. Ja, humor hadden ze ook… 

Het viel me mee, door het gruis wandelen en de wandeling daarna door het bos leek wel zwaarder. Of misschien leek dat zo, omdat je het gewicht van de ijzers kwijt was. Aan het eind van de gletsjer stond een tafeltje met whisky en water. Daar kregen we echte whiskey on the (gletsjer) rocks. Daarna liep het nog beter, haha. Alleen die rechte lijn….? IJzers konden weer af, pfff, we kwamen er net in, en hup, door het bos over houten plankieren naar de lunchplek, met zicht op de gletsjer. Al kauwend op onze sandwich die best goed was, continu blijven kijken, want misschien valt er zo een stuk ijs af. Je hoorde af en toe gekraak, som vals alarm en soms een vooraankondiging van een stuk vallend ijs. Yes! Een mooi gezicht. Terug op de boot, nog een rondje langs de voorkant van de gletsjers en daarna een stukje met de bus naar de ijzeren plankieren naar verschillende platforms om de andere kant van de gletsjer te zien. Ook hier weer net een stuk ijs zien vallen. Joehoe. Fokke kon nog net een stukje film maken. Oké, check. Dit kan van mijn bucket list af: de Perito Moreno gletsjer. Voordat ie helemaal smelt, nog gezien. Terug met de bus waar menigeen met de oogjes dicht zat te dommelen. Dit was weer een prachtige dag! Morgen nog niks op het programma. Huh?