Dag 17 Zijn we op wintersport? - 22 november

Vanochtend uitchecken en nog even tijd voor een koffie in de koffietent om de hoek. Afscheid genomen van de hotelmedewerkers die erg vriendelijk waren, maar een ervan had als stopwoordje ‘excellent’, dus daar was ik op een gegeven moment wel klaar mee. Alex, de leukste chauffeur van Argentinië , aldus hemzelf, maar ik kan het er mee eens zijn, kwam ons netjes op de afgesproken tijd ophalen. Om 11 uur op het vliegveld en dan inchecken. Staan we net in de rij, komt een stewardess op ons aflopen: of we naar Ushuaia vlogen en of we bij de nooduitgang willen zitten? Is het gratis? Nou, dan willen we het wel. Extra beenruimte, altijd fijn. Kennelijk zoeken ze de meest ervaren vliegers uit? Of durfde niemand er te zitten, want er was weer eens harde wind en bij een noodlanding moet jij dan de deuren open doen. Ik vind het prima. Als je dan moet gaan, ga je toch…

Op het vliegveld stond de kachel weer te branden, dus we zaten in T-shirt. Sommige reizigers doen erg overdreven. Gisteravond zat een meisje zelfs met muts op in het restaurant, waar het bloedheet was van al die verbrandingen van die megasteaks. De meeste mensen lopen hier er bij alsof ze naar de Noordpool gaan. Waarschijnlijk gaan we naar de zuidpool, maar toch. Je kan ook overdrijven.

Na 5 kwartier vliegen over witte alpentoppen en door bewolking landden we op Ushuaia, de meest zuidelijke stad op aarde, oftewel Fin del Mundo. 7 graden, een dun zonnetje en witte bergen en iedereen gekleed in outdoor- of alpinekleding. Twee dagen geleden liep ik op slippers in 35 graden en nu heb ik het idee dat we op wintersport zijn. Er was een foutje met ons hotel, dus we kregen een upgrade en dichter bij het centrum, afgezien van de 100 trappen ernaar toe, maar een leuk foutje. We hebben een soort studio met keukenblok en vloerverwarming.

Ondertussen was het half 4, dus nog even de stad in om een tosti te scoren, in het Triumph café. Hier eindigt namelijk ruta 3, de Panamerican road, die begint bij Alaska. De motoren en alle bijbehorende onderdelen stonden opgesteld in het café en er tussenin stonden tafeltjes. Helemaal ons ding natuurlijk. Mooie spreuk aan de muur: work is something we do between two rides. Als variant op: werk is een pauze tussen twee vakanties. 

Verder de hoofdstraat al even verkend en gezien waar we ons over 2 dagen moeten melden voor de boot. De stad doet erg denken aan Reykjavik op IJsland, ook de temperatuur, met een ijzige harde wind. Oké, hier moet je dan af en toe wel een muts op. Hier mag het!