Dag 33 Deutsche Gemütlichkeit - 8 december

Vanmorgen stond de ontbijttafel keurig gedekt voor ons klaar. Ze zullen wel denken: we kunnen niet twee keer falen en ze vergeten. Dus braaf alles opgegeten wat we voorgeschoteld kregen. Ook een stukje lemon pie, citroentaart dus, daar zijn ze hier gek op, het proefde zelfs redelijk vers. De koffie was een slappe vieze bak met drap, dus daar een laagje van laten staan en weer wat boterhammen getoast. Dikke plak kaas erop en honing, jammie. Nou ja, jammie, het is binnen te houden, voorlopig… de yoghurt was wel goed. Dat varieert ook nogal. 

Met volle buik konden we op pad, nog naar het laatste houten kerkje in Rilan op een schiereiland. Er zouden ook flamingo’s moeten zijn….tja, u raadt het al, zouden er moeten zijn….geen idee waar precies, zou fijn zijn als ze eens een gedegen kaart maakten, maar na een poging op een onverharde weg dit maar gelaten voor wat het was. Als ik ze zoek, vind ik ze niet. Als ik ze niet verwacht, zijn ze er opeens. Dus ik verwacht niks meer. Ook moet op dit eiland een pudu leven, een klein hertje van 40 cm hoog. Dat is een mini Bambi. Ik heb een paar waarschuwingsborden gezien langs de weg, maar denk dat ze toch overreden zijn, want geen pudu te bekennen. Ze komen alleen op Chiloé voor. Ik las op Internet een recensie van een Amerikaanse dame die zwaar teleurgesteld was dat ze geen pudu had gezien. Ik denk dat ze nu bezig is met een rechtszaak tegen de touroperator. Ik had al voorspeld, we gaan geen pudu zien… en dat klopt dus.

Dus na een korte detour op naar de veerboot om terug te gaan naar het vasteland. Die lag al klaar, dus erop en gaan! Wel 1 km per uur! Hier moeten we even van bijkomen. Daarna tijd ingehaald op de snelweg, waar we tol moesten betalen. Bij het tweede tolpoortje ging ’t mis: ik had geld gepakt uit de portemonnee en Fokke gaf het aan het meisje in het tolhokje en toen… niks. Una momento por favor… zij bellen… en daarna bleef ze stoïcijns voor zich uit kijken. De auto achter ons werd gewenkt om naar het volgende tolhokje te gaan. Oh, oh, technisch probleem? Links en rechts gingen de auto’s door. Na een tijdje kwam de grote baas met snor erbij…. We hadden twee biljetten van 1000 Argentijnse pesos gegeven in plaats van Chileense. Zeg dat dan meteen! Ze keken alsof we grote criminelen waren die geld aan het witwassen waren… nou, hier heb je twee andere briefjes, Chileense. Een goede dag nog! De portemonnee had twee vakjes, maar Fokke is chef portemonnee en had dit mij niet verteld. Ik geef gewoon briefjes door, er stond 1000 op…. Nou, we konden door, hoor. Hebben we dat ook weer gehad. Hij riep nog net niet: Aufmachen! Ook hier namelijk Germaanse roots. We zijn in Puerto Varas beland, een toeristische plaats voor bergvakanties. Een totaal andere wereld dan Chiloé. Een soort Tirol met Duitse Gemütlichkeit. Ahum. En ja, ze hebben hier Apfelstrudel en grote schnitzels en bier. Zum Wohl!