Dag 35 Slalommend door niemandsland - 10 december

Op tijd op, want we hebben ongeveer 350 km voor de boeg, waar je 5 uur over doet, zonder te stoppen. Dat belooft wat! Eerst Puerto Varas uit, een laatste stukje snelweg, en toen slingerden we langs mooie oude boerderijen met hun veestapel op de groene weiden. Op de achtergrond steeds een van de besneeuwde vulkanen. Het was prachtig weer, 15 graden al, half bewolkt, dus wat wil je nog meer? Een lekker bakkie koffie, maar dat lukte pas na anderhalf uur, wel met zicht op een mooi meer. Een van de velen… we rijden de zevenmerenroute, maar we zijn de tel kwijt. Sommige meren zijn zo groot, dat je niet weet of het een ander meer is of nog steeds dezelfde. 

Ik zat steeds gefrustreerd achter het raampje van de auto en zag allerlei kodakmomenten voorbij komen… mijn tong nog net niet uit de mond, maar frustrerend als je iets moois net te laat ziet, maar vooral wanneer je niet kan stoppen, wat bijna altijd het geval is. Grrrr. We slingerden langzaam de Andes omhoog en kwamen aan bij de Chileense grens. Hier moeten we een uitreisstempel hebben. Bij een hokje langs de weg krijg je een papiertje met daarop gezet: 2 personen en het kenteken van de auto. Auto parkeren en naar het loket, herstel twee loketten. Welke eerst? Juist, verkeerd gekozen. Eerst de achterste, dan de voorste. Ik had een andere volgorde bedacht…  Er zat een man die erg slecht zag, maar nog het kon zien dat we nog geen stempel hadden. Het achterste loket dus eerst, want dat is logisch? Dat was de immigratiepolitie voor ons paspoort. Dan wederom naar loket 1, dat is de douane, en daar de autopapieren laten controleren. Alles klopt. Smile!

Dan terug naar de auto, langs hokje 2 en daar het papiertje afgeven. Dan rijden door niemandsland wat zeker 10 km was! Niemand is hier kennelijk verantwoordelijk voor het asfalt, dus het was een enorme gatenkaas. Al slingerend het beste asfalt geprobeerd te kiezen. Voor ons reed een vrachtwagen die hier bekend was kennelijk, want die wist precies waar ie moest rijden, maar was dus ook niet in te halen door dat geslinger. 

We reden door een bizar landschap over bergtoppen en langs vele oude dode bomen, met hier en daar uiteraard een meertje. We dachten bijna dat we de tweede grenspost gemist moesten hebben, maar nee, daar was weer een hokje, weer een papiertje, ja, we zijn met z’n tweeën. Weer parkeren, oh, daar staat een hele lange rij aan de andere kant….zeker de mensen die Argentinië willen verlaten? Haha, onze rij aan deze kant is korter! Weer keuze uit loketten, maar daar trappen we niet nog een keer in: eerst de paspoorten, dan de douane. Dus paspoortcontrole, check. Of we een overnachtingsadres hebben in Argentinië? Ja? Hoe heet je hotel dan? Haha, strikvraag? La Malinka, dat weten we toevallig… oke, kennelijk geslaagd, en door! 

Naar de douane, hier zijn we dan…..oh, we moeten eerst naar buiten, want de rij begint daar…..50 personen verder. Te vroeg gelachen; dit was de rij waarvan we dachten die te skippen…. 

Gelukkig ging het nog redelijk snel. Dus laatste check voor de papieren, paspoort weer intikken en controleren, stempel op papiertje twee en weer naar de auto. Langs hokje 4, papier afgeven en ja, het asfalt is weer beter, deze weg bestaat weer. Nog een paar meren te gaan. Langs de weg groeiden weer lupinen, gele struiken en op het laagst oranje bloemetjes en het weer werd warmer en warmer, zelfs 25 graden! De zomer is nu echt begonnen. De kerstsokken én de zomerjurkjes worden van zolder gehaald. Let the sun shine! Nu bijkomen aan het water bij Bariloche, hét ski-oord van Argentinië. Op de bergen rest nog een restje sneeuw, maar nu eerst rokjesdag.