Dag 5 Verkassen via een chaotische vlucht - 10 november

Rustig opstarten vandaag, want we hoeven pas om half 10 vertrekken vanuit het hotel. Taxi besteld, een laatste check op de app Check my trip, en ja hoor, de zoveelste wijziging was een feit. De vlucht vertrekt opeens 10 minuten eerder, om 11.50. We waren al gewaarschuwd dat de vliegtijden onderhevig zijn aan verandering…. Nou, dat was een understatement. Ik houd van lekker doorrijden, maar onze taxichauffeur had last van keuzestress, zou ik links of rechts van de weg gaan rijden? De helft van de deelnemers aan het verkeer hebben we afgeknepen of gesneden. In elk geval had hij het gas op de lolly. We kwamen 2 uur voor vertrek aan, wat nodig was, want de incheckbalie checkt alle reizigers in met een binnenlandse vlucht naar het noorden. Door elkaar… we mochten maar 15 kilo aan bagage mee, dus we moesten bijbetalen….aan een andere balie. We wisten dat we bij moesten betalen, dus geen probleem, op het chagrijnige gezicht van de baliemedewerkster na.

Daarna maar alvast door de security, je weet nooit hoe lang het duurt, die koffie komt later misschien nog wel… ja, poortje ging af, en weer fouilleren. Als ik een vergelijkend fouilleeronderzoek doe, was dit niet best. Een beetje lafjes. Niet alle gaten en hoekjes doorzocht, dat gaat er wel eens grover aan toe. Toen alvast gekeken hoe ver de gate lopen was. Gate 8, nee, 11, nee 12 stond voor het inchecken op de app. Op het ticket stond gate 12. Op de app weer 8, 5 minuten later weer 12….Nou, eerst 12 maar proberen. Tegenover een koffiecorner, dus nog even koffie in de loop meegenomen. Nu wachten en even lezen om de tijd te doden. Hey, opeens stond iedereen op en liep weg, naar gate 10. Wij als domme koeien de kudde gevolgd, want als enige blijven zitten leek niet heel slim. Kennelijk was er iets omgeroepen, maar het was niet te verstaan. Op de app stond dat ze begonnen met boarden bij gate 12. Maar het personeel was ook verkast naar gate 10. Dus maar even vragen: ja, er zijn twee vluchten naar Salta, jullie vluchtnummer vertrekt vanaf gate 11. De andere helft met ander vluchtnummer vanaf gate 10. Dus weer geïnstalleerd bij gate 11 en daar gevraagd: ja, die gaat hierna, dit is nog een andere bestemming.. Ondertussen was de koffie op, de maag leeg en niet zeker van een vliegmaaltijd en nu al vertraging, toch nog maar een broodje gescoord. Net op, zien we weer beweging bij gate 10. En bij gate 11 niks….dus weer vragen….ja, we vertrekken nu bij gate 10. Zeker weten? Op de borden stond weer gate 12 met ons vluchtnummer. De app wisselde drie nummers af binnen 5 minuten en raakte oververhit. Bij gate 10 gingen ze opeens starten met boarden. Zou het echt? En ja, als laatste groep, zone 4, mochten wij ook instappen, een uur te laat. 

Ik had al zitten grappen dat ik aan het gangpad wilde zitten en Fokke in het midden vanwege mijn beenlengte, of eigenlijk, zijn beenlengte, tenzij er een knappe dame bij het raam zat, dan zou ik in het midden, haha. Een blik in het vliegtuig was genoeg: Fokke mag in het midden, want bij het raam zat een gerimpelde verzuurde dame, wel met leren broek en rijlaarzen, dus helemaal klaar om haar paard op de pampa te bestijgen, of haar medepassagiers, dat weet ik niet… ze hield zich rustig tijdens de vlucht, braaf. 

Na anderhalf uur ongeveer waren we geland in Salta. Zou mij benieuwen of de tassen aankomen… wij vlot eruit en wachten bij bagageband 3. Vloog opeens de kudde weer weg…  what the… op het bord stond nog 3. De kudde volgend stonden we bij band 1. Ja, daar stond hetzelfde op. Dan daar eerst maar wachten. Na een paar rondje koffers observeren onder heftig gepiep en gekraak van de bagageband, vloog de helft van de kudde weer naar 3. Op de app stond niks meer, error.  Nee, het werd toch bagageband 1…de twee vluchtnummers werden weer gesplitst, terwijl we uit hetzelfde vliegtuig kwamen. Ik had beelden bij de karretjes buiten….vroem vroem naar band 3, nee, terug naar  1, nee, toch niet, nee, Carlos, ze willen de helft naar band 1 en de eerst naar 3… oké… Dus braaf bij band 1 staan wachten….gepiep en gekraak, band stond stil, nee, toch niet, draaide eer door en de band werd leger en leger…. Als laatste tassen kwamen die van ons. Hè, hè. Gelukt. Snel door de deur en daar stond al een glunderend mannetje met een bordje met mijn naam erop. Of ik Imke was, si, check. Hij wilde per se mijn tas overnemen, dus ja, gun hem zijn riddersyndroom. Ik sjok er wel achteraan. Aangekomen bij het busje zat er een enthousiast zwaaiende jongen op de achterbank…dat is iemand van jouw doelgroep, zei Fokke. Hij bedoelt dan verstandelijke beperking, vanwege mijn werk (denk ik, oef). Maar die jongen ging mooi achter het stuur zitten, dus een rijbewijs had ie wel. Het was gewoon een blije jongen, blij met zijn werk. Gaan met die banaan, de man vertelde ondertussen dat de mensen hier in het noorden heel vriendelijk zijn, en blij met toeristen. Je meent net! Hij kwaakte maar door, maar schoot af en toe in de slappe lach als je een grapje maakte. Hij was daarom zelf hilarisch…bijna jammer dat het ritje maar 20 minuten was. In ons hotel, hotel delvino, werden we verwelkomd met een glaasje lokale witte wijn… ja, goedgekeurd. Check. Het is hier 30 graden en benauwd, morgen wordt het 38 graden. Dus maar rustig aan hier, poco poco…..genoeg chaos voor vandaag!