17 sept Lessen in geduld

Eindelijk na 2 jaar was het dan zo ver: onze uitgestelde reis naar Zuid-Amerika: Peru & Bolivia. We hadden zorgvuldig uitgezocht met welke trein we de beste verbinding zouden hebben, maar daar moesten we om 7 uur ’s ochtends al weer van afwijken door vertraging. Dan toch maar via Arnhem en twee keer overstappen. Om 8.45 waren we al op Schiphol – onze vlucht ging om 12.35 uur. Dus aansluiten in de rij, geduld, koffer inchecken, weer geduld, in de rij voor de roltrap naar boven voor de douane. Langzaam aanschuiven, stapje voor stapje, en heb je de rij gehad, dan omdraaien en zelfde rij terug, maar dan een meter parallel aan de eerste rij…. Af en toe komt er nog iemand in een rolstoel, voorbij (waarom hebben zij voorrang?), valt er iemand flauw of raken mensen gestresst omdat hun vluchttijd steeds dichterbij komt. Kom je nog een bord tegen: Wegens drukte en personeelstekort is de wachttijd langer dan normaal. We danken u voor uw begrip. Huh, volgens mij moeten ze vragen om begrip, maar goed, wat weet ik van communicatie? Toen eindelijk naar boven, daar weer aansluiten in de rij voor de douane… geduld….schuifelen….pfff. Ben je eindelijk bij de douane met de safety check, moeten mensen daar nog ter plekke hun jas uitdoen en gooien ze verkeerde zaken in de bakken terwijl je onderweg tig keer een bord tegenkomt met hoe het werkt…. Zucht geduld…. Adem in, adem uit… dan nog in de rij bij de paspoortcontrole…. Ook daar weer gesukkel links en rechts waardoor je extra wachttijd hebt…. Na 3 uur zaten we dan bij de gate en gooide Fokke zijn koffie nog over zijn shirt, dus na wat poetswerk konden we bijna gelijk het vliegtuig in. Lekker met beenruimte bij de nooduitgang. Die ruimte mis je bij je ellebogen, dus weer lekker van elkaars bord kunnen eten. 12 uur relaxen: lezen, filmpje kijken, dommelen – geduld – en dan na aankomst wachten op je koffer – geduld…. He, he, we zijn er. Een vriendelijke opa haalde ons op, maar hij was bepaald geen agressieve rijder, dus we werden link en rechts ingehaald door het drukke verkeer van de avondspits in de stad Lima van 11 miljoen inwoners. Om 9 uur ‘s avonds lokale tijd – voor ons was het inmiddels 4 uur ’s nachts – konden we neerploffen op bed. Kunnen we eindelijk slapen…..