11 okt Met de trein naar Aguas Calientes

Gisteravond bijna de cavia besteld, maar er stond een lekker gerecht op de kaart, die ik ook niet wilde missen, dus het toch maar bij rund gehouden. We hadden net een toetje besteld, want er stonden aparte gerechten op de kaart die we wilden proberen, toen er een stel muzikanten het restaurant binnen kwam… Geen ontkomen meer aan. Een man en vrouw, met dezelfde trui – de Peruaanse Jut en Jul -  met gitaar, trom, panfluit en een bos mosselschelpen of iets wat daar op leek. Hij probeerde enthousiast te fluiten, maar zij stond er wat opgelaten bij… ik voelde met haar mee, heb geprobeerd naar haar te glimlachen af en toe en hard geklapt, hoewel de man ook voor zichzelf klapte. (?) Na 4 nummers pakten ze de boel weer in, nog even met de pet rond, en een usb proberen te verkopen, maar we hebben het bij een fooi gehouden. Ik zou zeggen: had maar een opleiding gevolgd en don’t quit your day job… Ik had gehoopt meer muziek van meerdere Peruaanse muzikanten tegen te komen deze vakantie, maar ook hier zijn ze schaars. 

Vanochtend uitgecheckt en toen moesten we nog lang wachten tot we met de trein weg konden. Dus maar een koffie, wat rondlopen, en toen bij het station gekeken of we daar konden wachten. Inmiddels was het al best warm, dus binnen in een klein eettentje geschuild. Daar maar een pancake en sapje gescoord. Het toilet liet te wensen over, er was geen water, dus we moesten naar een publieke baño; ook daar geen stromend water meer, dus water scheppen uit de ton, handen afspoelen met zeep en dan wapperen. 

Een half uur van tevoren mag je het perron op. Er kwam net een mooie trein met extra grote ramen aanrijden… die hadden we dus niet. Verderop stond een kleine trein van Incarail, waar de Incatrail lopers mee gaan, uitgezwaaid door Peruaanse dansers. Ze maken er een show van. Aan de zijkant van onze trein werden bordjes met letters gehangen, een scanapparaat werd opgestart, en ja hoor, we konden boarden. Ook hier ramen aan de bovenkant van de trein. We reden achteruit en het was best warm in de trein; de airco deed het half en arko ook half. Ons raam zat muurvast uiteraard. Dus anderhalf uur zweten in een rijdende broeikas, fijn! 

We reden door de kloof van de Heilige Vallei, langs de rivier. Door de bovenste ramen zag je hoe hoog de bergen zijn, soms nog met sneeuw erop. De natuur werd groener en groener en langzaam tropischer. Aangekomen in Aguas Calientes, oftewel Machu Picchu town, was het vochtig warm. Je loopt hier de trein uit en iedereen loopt over het spoor. De Amazone begint hierna, dus dat voel je een beetje. Verplicht hoedje op, deet smeren tegen muggen, zonnebrand, we zijn er klaar voor. 

We werden weer netjes opgewacht, want we wisten het tijdstip voor de tour morgen nog niet. Het is altijd afwachten welke naam er staat: Mr Rispens, Imke Rispens, Mr Fokke, Mr de Jong, onze beide namen…breed kijken. Oké, de gids haalt ons morgen 6.50 uur op. Dat hadden we wel verwacht. We moesten alleen nog bustickets regelen – ik heb ondertussen de hotelkamer verkend. Daar was ik snel mee klaar; dit dorp bestaat niet echt uit leuke guesthouses. Even de voeten afkoelen en een uurtje wachten tot het minder warm is. Daarna dit dorpje getrotseerd, wat bestaat uit een rivier, een spoorlijn, eettentje langs het spoor, vele toeristenwinkeltjes en een lange rij met reizigers die nog geen toegangskaarten hebben voor Machu Picchu. Wij wel… dat scheelt een paar uur in de rij staan, niet grappig, zeg. Later konden we vanuit het restaurant waar we aten, de rij zien bewegen, maar ook langer zien worden. Lekker gevoel. Vroeg slapen en morgen vroeg op, ontbijten kan vanaf 5 uur…oef!