19 sept Snoep verstandig, eet een cavia!

Gisteren kwam het met gids Eli al aan de orde: in Peru zijn veel COVID-slachtoffers gevallen. Er is nog maar net een versoepeling dat restaurants en dergelijke een bezettingsgraad van 100% mogen hebben. In openbare gebouwen en ov moet je nog een mondkapje dragen. Er waren zoveel slachtoffers omdat ze aan het begin van de pandemie zeiden dat je vooral veel cavia (cuy) moest eten, dan werd je niet ziek. Dat bleek dus een mythe. Duh. Ook was er niet genoeg cavia voor iedereen, want het is vooral een delicatesse voor speciale gelegenheden. Toen wij vertelden dat Ilonka wel vier cavia’s had als huisdier en niet om te eten, vroeg ze al likkebaardend wat er met de cavia’s gebeurde als ze dood gingen? Ehm, die begraven we of zo. Wat? Alsof we een doodzonde begingen ….Wat zonde! Ze raadde aan vooral in Arequipa cavia te eten, want daar zijn ze het dikst en lekkerst. Als een rat zonder staart… Terwijl ze het vertelde liep het water haar in de mond. Net als toen we bij de gebraden kippetjes stonden te kijken bij een kiprestaurant. Het vet droop van de kippetjes aan spit af en viel op de kippetjes op het spit eronder. Ze kon het amper aanzien als echte carnivoor. 

Inmiddels zijn we aan de tocht begonnen richting het zuiden, naar Ica. Op tijd naar het busstation, bagage inleveren, tickets halen, nog een koffie en toen de luxe bus verkend. Wauw, dat is niet verkeerd. Luxe zitplaatsen, beter als in een vliegtuig. Co-buschauffeur Fokke kan niet sturen vanaf de bovenverdieping, dus moest zich bedaren door film te kijken. Langzaam reden we Lima uit, en zagen we waar de minder gefortuneerde 10 miljoen inwoners van Lima wonen, in stenen krottenwijken langs de snelweg. Ook nog langs een grote begraafplaats gereden waar (teveel) verse bloemen lagen.  

Inmiddels kwamen we steeds meer tuktuks tegen totdat we alleen nog maar zand om ons heen zagen. Af en toe een blik op de zee en een grijs bewolkte kust, met tussenstop in Paracas, waar de zeeleeuwen wonen. Die stank laten we aan ons voorbij gaan. En door! 

Na 5 uur aangekomen in Ica, en zowaar, onze tassen waren ook meegekomen. Is toch afwachten als je ze op het busstation bij een depot achterlaat. Taxi geregeld, op naar Villa Jazmin, een boetiekhotel met zwembad. Even plonsen, voordat we naar de punica oase gaan van Huacachina. Dat is dé attractie hier. Met een taxi er naar toe - we worden er al weer heel handig in – op naar de grote zandduinen. De buggyrijders dachten nieuwe klanten te krijgen, maar helaas… als we niet zelf mogen rijden, dan niet. We hebben dit eerder gedaan en Fokke zat zich toen dood te ergeren omdat de chauffeur niet wist hoe met een fourwheeldrive te rijden. En ook het sandboarden slaan we even over om een bezoekje van mij aan een lokale chiropractor te voorkomen, want die zie ik wel aankomen. Dus verstandig alle bugggydrivers van ons afgeslagen en zelf de duinen rondom de oase opgeklommen. Pfff, af en toe een zandvlaag op weg naar de top. Tandenknarsend verder geploegd, want ik moest nog even om het hoekje kijken… oh daar zijn ook weer zandduinen. En om de volgende hoek ook… Nog even een poging gedaan boven op de duin om daar te blijven wachten op de zonsondergang, maar dat dreigde wel erg romantisch te worden. Bah, tijd om met grote stappen naar beneden te ploegen en een bar op te zoeken, nog op tijd voor happy hour in de bananenbar, zonder de bananen dan (en de vrouwen die er gebruikelijk omheen hangen). En afsluiten in Casa Bamboo met Thaise curry. Check, zandhappen in de oase. En door…..!