21 sept Flying high

Niet te zwaar ontbeten, want dat kan er in potentie allemaal weer uit komen tijdens de vlucht met de Cessna die we later zouden maken. Opgehaald met een auto en eerst de stad Nazca nog door. We stonden iets te lang stil bij een kruispunt, dus toen kwam er al een autopoetser aanzetten. De chauffeur riep nog, nee, maar te laat… hij zat al met een oude stofdoek over het voorraam te smeren. De ruit was schoon, maar hij heeft het zand nog wat meer over de ruit gekrast. De drie vlekken die wel op de ruit zaten, zaten er na zijn gesmeer nog op, maar ach, heeft ie weer een centje verdiend.

Aangekomen op het vliegveld moesten we paspoorten laten checken, en op de weegschaal staan. Nou, die was niet goed, hoor, maar we werden niet te licht bevonden. En we mochten mee. Toen wachten in een halletje op het minivliegveld. Voor ons zaten wat zware lijven, dus duimen dat die niet in ons vliegtuigje kwamen. Na een half uur moesten we opeens rapido betalen en werden onze vaccinatiepapieren gecontroleerd. Waarom? Geen idee, want alsnog moest je  een mondkapje op. Al die tijd zaten ze uit hun neus te peuteren en nu opeens rapido…. Hier kan nog wel een efficiëntieslag worden gemaakt. Toen snel, snel naar de uitgang en toen bleek dat ons paspoort nog een keer gecontroleerd moest en moesten we nog door een metaaldetectiepoortje, oeps, toeters en bellen. Mijn zonnebril in mijn vest waarschijnlijk, maar het moest zo rapido dat ik door werd gelaten. Snel lopen naar het vliegtuigje, begeleid door wat later de co-pilote bleek, nog een snelle fotosessie en toen kwam vrolijke piloot Rodriquez en was het al onze starttijd. Gelukkig, die zag er niet suïcidaal uit. De belangrijkste uitleg: niet kotsen in je mondkapje, maar in de papieren zak in de stoel voor je. Okeeee. We werden geplaceerd en kregen gelukkig maar 3 medepassagiers mee die klein van stuk waren. Dus ik zat achter de piloot onder de vleugel met het grootste raam. Koptelefoon op, dus we waren getuige van hun safety check: …. Check, …. check….check…. vamos! Met een plattegrondje in de hand werden de nummers en geogliefen een voor een aangekondigd. Eerst zag je ze aan de ene kant, dan scherpe bocht, heul scherp,  en dan zag je ze aan de andere kant voor de foto…. De vleugel wees in de bocht behoorlijk naar de grond, dus zwaar ontbijten vooraf is geen aanrader. We hebben alles binnen kunnen houden – hoera. Onderweg checkten ze een paar keer of je oké was, ja hoor, en door!

Alle tekens kunnen zien en herkennen, helemaal top! De reden van deze geogliefen van het Nazca-volk blijft een mysterie. Ook de landing ging soepeltjes, na de grap ‘ It was my first time’, jaja, die grap maak je vast vaker, maar desondanks fooi verdiend. Mijn ontbijt zat ondertussen achter mijn borstbeen voor mijn gevoel, maar kon even op adem komen voordat we aan de terugreis naar het hotel begonnen. Twee medepassagiers werden ook in de auto gepropt en toen via een detour, want de Panamericana road stond vast. Een detour met hobbels, waar hij niet op tijd of te fel voor afremde en overheen vloog, ook elke kuil in de weg gehad, dwars door de droogstaande rivier overgestoken,  dus dit was wederom een aanslag op je sterke maag.

Wonder boven wonder overleefd deze trips….even bijkomen nog op de kamer voordat we om 12 uur moeten uitchecken. Toen Nazca nog verder verkend , want we moeten nog een etmaal hier blijven. Een goed lunchadres gevonden, onze maag aangevuld met tortilla en ons op een zitbank daar geïnstalleerd. ’s Middags nog even stof gehapt op weg naar het archeologisch museum, want het regent hier slechts 2 uur per jaar. Alles is hier stoffig en de rivier staat leeg. En toch kunnen ze hier groentes verbouwen door oude aquaducten uit de Nazca tijd. In het museum keramiek, techniek en andere Nazca mysteries bekeken. Weer een uur verder….inmiddels nog een paar uur te gaan en nog eten voordat we om 22 uur de nachtbus pakken. Kijken of slapen gaat lukken…..