Dag 11 Toch nog een lama - 16 november

Het mysterie van de geluiden van de plaatselijke fauna is opgelost. Gisteravond in het restaurant gevraagd welk dier dat vreemde continu hoge geluid maakt. Ik weet de Spaanse naam niet meer, coyecoye of cuyocuyo, maar we hebben een afbeelding opgezocht: megagroot insect, kruising tussen een vlieg en krekel. Ze maken in elk geval een megageluid dat continu doorgaat. Lijkt wel tinitus. Vanochtend ontbijt genuttigd op het balkon met dit gefluit en andere vogelgeluiden op de achtergrond. Lijkt wel een dierentuin. Enige dat nog ontbreekt in het rijtje is de lama; tot nu toe niet gezien, maar….later vandaag wel….

Eerst een goede koffiestop ingelast, lang leve Google Maps. Op de afbeeldingen van de koffietent stonden foto’s van cappuccino’s met in het schuim een afbeelding van de zon van de Inca’s. Zal mij benieuwen…. Cappuccino met kaneel erop besteld, maar denk dat de barista ziek was of de zon onder een laag kaneel had verstopt. Helaas, geen mooie afbeelding in mijn schuim… We doen het er maar mee. 

En route, en eerst weer langs een rivier geslingerd. We kwamen een paar toeristen op fietsexcursie tegen. Je zag ze denken: het leek thuis zo leuk, zo’n excursie, lekker langs de rivier fietsen. Dat vals plat en de hoogte en temperatuur was even niet meegerekend. We reden achter de bezemwagen, die door hen gewenkt werd. Tja. Even later zag ik in de verte twee mensen te paard, dus dacht ik, weer twee naïeve toeristen, maar nee, het waren twee heuse gauchos, met van die leren beenstukken om, geruite blouse, leren hoed en beide een hond. Ze bestaan echt! Net te laat gezien voor een kodakmoment. Komt door de enorme slingerweg, er kwam geen eind aan… zag ik een lama in de verte? Nee, nog niet….

Na tig bochten en bomen met lianen, kwamen we op een bredere weg. Qua omgeving nog niet spectaculair….daarvoor moesten we nog een flink doorrijden naar het noorden. Daar werden de bergen en rotsen weer ruiger en roder….we hebben al een glimp gezien van de zevenkleurige berg in Purmamarca. Morgen en overmorgen maar beter bekijken, want we wilden door naar Tilcara, waar onze refugio, schuilplaats staat. Daar alvast inchecken en dan door naar de veertienkleurige bergen in Huahuacha. Lekkere namen ook….maar het vergt wat logistiek: voor beide bergen moet de zon schijnen. De zevenkleurige berg moet je in de ochtend bezoeken in verband met de stand van de zon. De veertienkleurige in de middag… het was al 15 uur, het was nog anderhalf uur rijden en het was bewolkt aan het worden. Dus morgen nieuwe poging. Tot nu toe vooral zeven kleuren snot door de zandstorm hier. Uche uche. Onze refugio zat ook aardig verscholen. Een soort lemen hut, lijkt het wel. De officiële beschrijving was: authentieke refugio, gaat op in de omgeving…. Dat klopt. Hij viel niet op, we dachten, is het deze schuur? 

Tilcara is nog redelijk authentiek; veel inheemse mensen, straathonden, die tijdens de lunch je aan staan te staren in het eetcafé….nee, je krijgt niks…. Ze lopen in en uit. De een ziet er nog gammeler uit dan de ander. En uiteraard kan ook hier niet de locale artisania niet ontbreken: gehaakte en gebreide poncho’s, truien met daarop: een lama. En gehaakte lama’s… ik denk dat mijn buurvrouw dat ook kan haken…. Dus toch lama gezien vandaag. En na een rondje dorp verkennen, ook nog in het restaurant lama in mijn stoofpot! Haha. Dus toch lama vandaag…..