Dag 10 Geen paprika’s helaas - 15 november

Gelukkig diner gereserveerd gisteren, want het was populair. Het eten was dan ook prima. Het ontbijt ook, en dat vonden meer mensen… je moet eens mensen observeren bij een buffet: er stond eerst een man theezakjes uit te zoeken, waarna hij een hele stapel in zijn zak stak. Een mevrouw pakte haar eigen thermosfles en vulde die helemaal met sap van het buffet. Met een stoïcijns gezicht, tralala, ik ben echt verbijsterd. Beide waren Fransen, dus dat maakt mijn beeld van de Franse medemens niet positiever.

Hoofdschuddend zijn we weggegaan. Eerst nog een paar rondjes door het dorp: kerk, plein, café, winkeltje, en toen richting de begraafplaats. Ik had gelezen dat je van hieruit mooi uitzicht had. Ja, klopt, op graven, van eenvoudig tot hele huisjes, maar ook om de omgeving. Check.

Daarna nog een stukje over de Ruta 40 tot bij het bord van Cachi, en toen de provinciale weg 33 op. Ik had berichten gelezen over velden met rode paprika’s die lagen te drogen op het veld. Dat leek me wel fotogeniek, maar helaas, geen paprika’s vandaag. 

Nog maar net op de 33, kwam er politiecontrole. Paspoort, rijbewijs, internationaal rijbewijs en verzekeringspapieren van de auto, alles hebben ze grondig bekeken en opgeschreven. Ze spraken geen woord Engels, dus meer konden ze ook niet, haha. Maar alles was is orde. Geen idee waar het voor was. Ze waren wel vriendelijk, evenals andere politie die we hier tot nu toe zijn tegengekomen; ze zwaaien veel. In Buenos Aires zagen we een paar zwaaien achterop de motor, met hun geweer! Ahum. Dat ziet er minder relaxed uit, zal wel ergens goed voor zijn.

Daarna door nationaal park Los Cardones, veel cactussen, bergen in allerlei kleuren en een lama, of vicuña, op een verkeersbord. Opeens een stuk rechte weg, Cartel Recta del Tin tin, een weg die de Inca’s ook ooit hebben afgelegd schijnbaar. Nu niks meer van te merken. Immer gerade aus, tot aan de berg, en dan opeens naar links. We reden langzaam steeds hoger en hoger en zaten op een gegeven moment op 3457 meter. Vandaar dat de fietsers op die weg zo langzaam reden, ze vielen nog net niet om. Vals plat en op hoogte. Je wordt er kortademig van. Maar weer veel water drinken. De vrouw met de ezel hebben we geen fotomoment op dat uitzichtpunt gegund, want beneden liep een echte gauchos met koeien, veel authentieker. Daarna met een steile weg de diepte in, richting dal. Nog even een ander uitzichtpunt met verkopers….zo te ruiken, met geitenkaas. En ik rook paard. Ja, daar kon je op zitten…tja, wat ze al niet verzinnen om geld te verdienen. En ja, hoor, ik hoorde hem weer, het fluitje om toeristen te lokken naar je kraampje. Een snelle blik was genoeg. Zat niks voor ons bij. Geen koffie te krijgen helaas, dus verderop in het dal alsnog een koffiestop ingelast met een witgeglazuurde empenada, soort jamvulling. Ook goedgekeurd.

Langzaam ging de hoogtemeter omlaag en reden we op den duur door het dal, langs een veelal droge rivier met soms grazende koeien erin. Ik zag nog een verkeersbord met paard en ruiter met een mutsje op: pas op voor gauchos? 

Het landschap werd weer platter en langzaam kwamen we weer in de buurt van Salta. We blijven in San Lorenzo, een soort forensendorp in de groene bergen. Vlakbij weer een kloof, maar ook daar staat de rivier droog, dus de wandeling naar de waterval geskipt. Weer tijd om te relaxen en een plons te nemen in het zwembad. Vlakbij is een restaurant en daar nog de gezochte rode paprika’s gevonden: op mijn bord na een woksessie. Jammie! Vitaminen bijtanken….