Dag 9 Hit the road - 14 november

Helaas was het eten in de bodega niet om over naar huis te schrijven, oh ja, dat doe ik dus toch wel… we waren de enige gasten nog en de kans dat de hele menukaart dan nog vers is, is klein. Heb bewust gekozen voor een gerecht waar je niet veel aan kan verprutsen: pasta met saus. Maar ja, grote brokken pasta die aan elkaar zaten en hele zoute saus, mwah. Fokke heeft een stukje kip geprobeerd met aardappel- en pompoenpuree, maar nee, ook geen culinair hoogtepunt. Je kan niet alles hebben. De haan leefde nog, want die kraaide vanmorgen. Vroeg ontbijten, maar het brood viel van ellende uit elkaar, zelfs na het roosteren. We kregen niet veel weggekauwd, maar hebben ons best gedaan. 

In het dorp nog vier flessen water gekocht voor onderweg, voor onszelf of voor een oververhitte motor, en dan gaan! Nog iets van 30 kilometer verhard, maar daarna hield het asfalt op. Totaal 160 kilometer rijden naar onze volgende bestemming Cachi. Dit is de regio waar nog veel inheemse volken wonen, dus onderweg kom je mannen en vrouwen tegen met van die zongebruinde lemen gezichten. Ze zwaaien vriendelijk allemaal als je voorbij komt stuiven. Het is even zoeken hoe hard je moet rijden; te langzaam geeft soms minder comfort, maar je wil ook de huurauto heel houden… ik zie al voor me dat we halverwege de trip in de rimboe staan met een kapotte auto. Ik denk dat dat regelmatig gebeurd, gezien het autokerkhof dat we voorbij kwamen. 

De huizen werden kleiner en we zagen steeds meer huizen van stro en klei of iets dergelijks. Af en toe stond er een naambordje van het komende gehucht en dan wist je dat er weer twee huizen aan kwamen, soms met kerk en opvallend veel scholen. Weinig kinderen gezien, die zaten vast in de schoolbanken. Het landschap werd droger en ruiger; steeds meer rotsen en andere vegetatie. En dan opeens weer groene wijnvelden bij de rivierbedding met hier en daar een bodega. Het hoogtepunt was Qebradra de las Flechas, een kloof waar je doorheen reed. Je kon nog klimmen naar een uitzichtpunt, maar daar konden maximaal 10 mensen staan, en was een beetje smal, dus om brokken te voorkomen, niet helemaal tot het einde gelopen. Dat was genoeg om stof te happen, want het blijft hier waaien. Overval zit zand…… Maar het was een spectaculaire rit. 

In het dorpje Molinos een lunchstop ingelast. De lokale haciënda was een populaire plek voor excursies, maar toen we daar een vrouw al overgevend zich richting wc zagen gaan, maar besloten bij een klein terrasje te gaan zitten met empenadas op het menu. Met vulling van ham en kaas en een met een soort mais (choclo is dus geen chocolade, maar mais, haha). Prima stekje. De laatste 45 km werd het landschap weer wat groener, maar tegelijkertijd ook meer cactussen. De hele tijd rijden we langs de Andes. Ondertussen zitten we op 2500 meter hoogte, maar dat merk je niet echt, behalve dat je iets kortademiger wordt. Eindelijk waren we aangekomen in Cachi, maar de route was goed te doen. De verhuurmaatschappij raadt af deze route te nemen, want bevordelijk voor de goede staat van de huurauto is het niet, dus noemen ze het een dangerous road. Niks van waar dus, niks gevaarlijks aan, zelfs nog een vangrail gezien onderweg. We hebben wel gevaarlijker wegen gereden elders. Wel blij dat we in Cachi zijn, want het is wel vermoeiend rijden. We hebben een sfeervol boetiekhotel, met zwembad, dus even afspoelen en opfrissen en alvast diner gereserveerd. Ben benieuwd….