Dag 14 Reisdag door de lucht - 19 november

Het noorden kunnen we afvinken. Check! Vandaag twee vluchten op het programma. Eerst naar Buenos Aires, daar overstappen naar El Calafate. Als dat maar goed gaat… 

Eerst huurauto ingeleverd, alles deed het nog, je moet alleen even door het stof heen kijken… Dat ging vlot. Toen een tijdje in de rij gestaan voor de incheckbalie, want het gaat pas 2 uur voor die tijd open, en we waren aan de vroege kant. Op de minuut nauwkeurig kwamen ze opeens achter de coulissen vandaan. Onze tassen konden gelukkig in een keer door naar de eindbestemming, dus dat scheelt. Alle ging nog voorspoedig, nog tijd voor koffie en voor de zekerheid een rol koekjes gekocht. En toen zaten we in het vliegtuig, helemaal achterin, wordt er een vrouw twee rijen voor ons niet goed. Ze was wat wit en hing tegen haar man aan en kermde wat. Er werd omgeroepen of er een dokter in de zaal was, ja, die was er. De vrouw werd in het gangpad gemanoeuvreerd met de benen omhoog. Water en suiker werden toegediend, maar ze gaf nu geen geluid meer. Haar man keek af en toe naar beneden, maar leek niet erg onder de indruk. Misschien doet ze dit vaker? Suikerziekte? Of iets anders? Of dacht hij al dat zijn vrijgezelle dagen er aan zaten te komen….? Een stewardess kwam met een grote koffer aangesneld en de bloeddruk werd gemeten. Verder vond ik dat er weinig gebeurde. Een beetje afgewacht. Er werd driftig overlegd en gebeld en op den duur kwam een bagageman al vragen wat voor koffers ze hadden. Ze gingen dus toch van boord. Er kwamen twee mensen met medico op hun jas, maar ook zij keken alleen naar beneden, zo van: wat ligt daar dan? Op den duur kwam er een soort ambulancestoel, werd de vrouw er op gehesen, die inmiddels weer wat geluid maakte en werd ze afgevoerd. De man droop ook af….wat zou hij denken??? Tja, er waren nog wat mensen die bij haar hoorden die bleven zitten. Triest, maar een open einde, want wat ze had en hoe het afliep??? Ondertussen waren we wel een uur verder. Snel opstijgen en hopen dat we wat tijd inhalen. 

Aangekomen in Buenos Aires moesten we ons geduld bewaren, want ja, we zaten achter in het vliegtuig, als laatste eruit... stress! Dan moet je toch nog door een soort controlepoortje. De tassen op een band, die het overigens niet deed, dus dat was voor de show… Kom op, zeg, we hebben haast! We moesten zelf een rondje door de metaaldetector en dan snel de trap op…. Daar stond onze tweede vlucht, gelukkig nog bezig met boarden. Al hoewel bezig, ze probeerden van een kluwen aan mensen vijf nette rijen te maken per zone. Zone 1 mag als eerste aan boord, wij dus, weer achterin. Hebben we nog tijd voor wc en lunch? Wc wel, lunch niet, dus daar kwamen de koekjes van pas. Nog 3 uur vliegen, weer met vertraging natuurlijk, dus we kwamen iets na achten aan. Patagonië, we zijn er! Hier zijn ze bang voor meegenomen bacteriën en dergelijke, dus de tassen moesten door een scanner die scant op biologische sporen, zoals op de plaatjes stond, bijvoorbeeld paprika, fruit, bloemen, groente…. Volgens de paprikascanner zat er niks in onze tas, dus snel door de douane. Daar stond een chauffeur op ons te wachten. Hij was erg grappig en praterig. We hoorden dat de verkiezingsuitslag er al was: Milei heeft gewonnen….zal voor verandering zorgen, maar of het ten goede wordt? De tijd zal het leren. Uiteindelijk zaten we hier om 10 uur nog een empenada en pompoensoep te eten en daarna zo snel mogelijk ons bedje in, want we moeten vroeg op.