Dag 18 Luxe hiken - 23 november

Hier zijn de nachten lekker fris, dus kan je weer met open raam slapen. Althans, dat dacht ik. We hebben hier een megazwaar dekbed dat nog niet wegwaait in een orkaan; je kan amper nog ademen als je het op hebt, maar ondanks dat, waaide het door de kamer en stond het gordijn bol door de harde wind. Dus het toch maar bij een klein wc raampje gelaten. 

Wakker geworden met regen… daar gaat onze planning? Het was een idee om een stuk te wandelen door het nationaal park Tierra del Fuego, Vuurland, maar het pad is ongeveer 7 km, of langer, afhankelijk van waar je het opzoekt of dat je verdwaalt waarschijnlijk. Fokke heeft wat keelpijn en mijn voet is nog niet optimaal, dus weet niet zeker of het een goed idee is. Je schijnt er 4 uur over te doen en het is gemiddeld zwaar. ??? 7 km en dan 4 uur, lijkt me dan meer dan gemiddeld zwaar, anders doe je er niet zo lang over. Wat is plan B? Je schijnt er ook met een busje of taxi te kunnen komen, maar hoe kom je dan weer terug? Even vragen bij de jongen achter de receptie van onze hosteria. Maar ik zag websites en Google Maps voorbij komen met een route vanaf Buenos Aires, dus ik dacht, dat gaat hem niet worden. Zijn Internetskills zijn niet helemaal optimaal en ik zelf vind honderd sites met allemaal andere info. Zelfs de toegangsprijs van het park is onduidelijk, maar dat zal ook door de fluctuerende peso komen. (Alle restaurants hebben hier plakkertjes over de prijzen, want ze moeten het wekelijks aanpassen.) 

Dus eerst kijken voor een huurauto: nee, niet beschikbaar. Dan maar naar de VVV lopen voor info. Daar gelijk een stempel in mijn paspoort gezet van het einde van de wereld. Je kon inderdaad met de bus, maar die ging pas over 2 uur en dan moet je bij elke uitstaphalte weer een uur wachten om verder te komen of uren lopen van halte naar halte, want nu niet gaat. En nu was het weer droog, maar de rest van de dag? Altijd een vraagteken hier, want het is hier niet te voorspellen met die bergen. 

Dus optie 3: met een taxi gaan en dan voor totaal 3 uur betalen. Ja, dat klinkt goed. Met een geplande excursie in de massa mee is optie 4, maar voor ons geen optie. Dus optie 3 wordt het: met Raoul in de taxi, op naar de eerste bestemming: het meest zuidelijke postkantoor van de wereld. Jemig, wat een drukte! We dachten alleen wandelaars tegen te komen, maar hele bussen rijden hier de onverharde weg af! Filevorming bij de parkeerplaats. Nog snel een kaartje op de bus gedaan, een stukje kustpad gelopen, en weer terug. 

Op naar bestemming twee: een mooie baai, Lapataia. Hordes mensen, vooral lompe Harry’s die steeds je kodakmoment verpesten, grrrr. We konden even heen en weer lopen, maar verder hadden we het daar snel gezien. Op naar bestemming drie, het einde van de Ruta 3, de Panamerican road. Raoul zette ons een baai eerder af, duwde ons nog net niet uit de taxi, en wees naar het bordje mirador:‘ Die kant moeten jullie op, luie krengen, steeds maar in die taxi zitten…. Een kwartier doorlopen en daar sta ik dan weer te wachten’. En weg was hij. Dus toch maar even wat langer de benen strekken, door een oud bos. Ik hoorde nog een bever klepperen, maar niet gezien natuurlijk. Alleen wilde paarden, bij het einde van Ruta 3. Halverwege bij een splitsing nog even getwijfeld, maar gelukkig zagen we na een kwartier toch weer een parkeerplaats met taxi’s staan. Ook Raoul. Gehaald. Check. Ook hier weer veel mensen…pfff, in de zomer is het park zelfs twee uren dicht om de mensen aan te kunnen. De Veluwe is er niks bij… 

Dus lekker luxe toch alle plekken gezien die we wilden zien. Een sportieve hike gaat nu even niet lukken en die liggen de komende dagen nog in het verschiet, dus even rustig aan vandaag. Drie uur later waren we terug in de stad. Nog even lunchen in een oud cafeetje (Ramos generales) met allerlei curiosa, van zeevaartcuriosa tot oud speelgoed. Dank, Ingrid voor de tip! En dan is het al weer eind van de middag…. Uitblazen in de hosteria, vanavond nog even eten (weer 100 trappen af…) en dan morgen ons opmaken voor de boottocht!