Dag 19 Nog geen zeebenen - 24 november

Vandaag zo lang mogelijk in de hosteria gebleven, maar het was weer onduidelijk wanneer nou precies de uitchecktijd was. Ik weet niet waarom ze die jongen achter de receptie zetten, veel heb je er niet aan. Misschien hadden we er al uit moeten zijn? Maar hij kon wel een taxi bellen, gelukkig. Afgezet bij de incheckbalie van de boot in de hoofdstraat en de tassen daar achter gelaten. Op hoop van zegen dat ze op de boot terecht komen. Dan de tijd doorkomen. Eerst maar eens koffie, bij tante Sara, een tip, maar dat koffiehuis had Duitse roots, dus ja, slagroom op je slappe bakkie. Dus nog maar een ander koffietentje gezocht. Poging twee was beter.

Daarna naar het museum, een combi van een marinemuseum, met geschiedenis van alle boten die bij Kaap Hoorn zijn gestrand, lekker positief vooruitzicht…. En het gebouw, en Ushuaia, was een voormalige gevangenenkolonie, vandaar alle boevenpaksouvenirs in de stad. Zo tik je toch een paar uurtjes weg. Fokke laat een spoor van zakdoekjes achter, want die is snipverkouden. Ondertussen heeft ie mij aangestoken natuurlijk, helaas…

Tijd voor late lunch in het Hard Rock café. Een goede hamburger genuttigd, want het diner zou wel laat worden vandaag. Nog een rondje door de stad gestrompeld en het laatste uur in de warme VVV doorgebracht, want het begon weer te waaien. Om 6 uur konden we de boot op. Ik denk dat we toch een van de jongsten zijn. We werden netjes naar onze hut gebracht, waar onze tassen al klaar stonden. Prachtige hut, ik slaap met uitzicht op zee op een heerlijk bedje. Alles geïnstalleerd en toen werden we uitgenodigd in de bovenste lounge, 5e dek,  voor een welkomstdrankje. Calafate sour, een variant op de Peruaanse pisco sour. Beter dan het origineel, want dat is wat bitter. De bemanning werd voorgesteld, steeds meer strepen op de schouders, en wij maar klappen als klapvee. Hoort erbij, hè?

Na globale uitleg van de regels en de route kon je vragen stellen. Drie maal raden, ja, ze gingen vragen stellen over wat al was verteld…..zucht. Werkt het gehoorapparaat niet of is het Alzheimer light? Je zag de bemanning zuchten… dat gaat vaker gebeuren natuurlijk. Ook even wennen aan het accent van de crew. Ze spreken het Engels op zijn Spaans uit, dus de v wordt een b: we gonna see some beautiful bjieuws. Oké dan! Vamos!

Daarna tijd voor het diner in een andere lounge, waar we aan tafel kwamen te zitten met de Amerikaanse Anat en Canadese Tanya. Al snel bleek dat Anat de docent was van Tanya in een of andere vage brain shit. Oh nee, die Anat is een soort goeroe in de psychedelische hoek….heb ik weer. Iets met hersencellen die gaan bewegen als je gaat leren…. Nou, die les heb ik tijdens neuropsychologie dan even gemist. Zij ook…. Dit wordt nog wat, want ik ga me die onzin niet aan laten leunen natuurlijk. Zal later eens goed doorvragen. De goeroe is allergisch voor van alles en draagt een mondkapje. Als het al te erg wordt, hoest ik een paar keer haar kant op…

Na het diner moesten we ons reddingsvest passen. Bewust ná het diner…. Nee, past niet. Dus Fokke nog een andere gehaald. We zijn er bijna klaar voor.

Geprobeerd om half 11 te gaan slapen, want we moeten vroeg op, kwart voor 6, maar kon de slaap eerst niet goed vatten. Fokke dacht geen oordopjes nodig te hebben, tot de boot ging draaien. We slapen helemaal aan het eind van de gang, in de buurt van de schroef, en de klapdeur naar buiten. Toch oordopjes dus. Wel dicht bij de reddingsboten, altijd handig bleek bij de Titanic. Het was warm en het dekbed is weer zo warm alsof je op de zuidpool buiten slaapt. En de deken weer goed vastgemaakt. Maar al snel bleek waarom…de zee was nog niet eens ruw, maar we schommelen al heen en weer. Ik had het gevoel dat ik mijn bed uitrolde. Leek onze huurboot in Kroatië wel. Nog geen zeebenen dus. Mama, help, wanneer krijg je die gemiddeld???