Dag 43 Een mini-hike rond de vulkaan - 18 december

We zouden om 10 uur starten met onze eco-minihike rond de vulkaan Villarrica. Tien minuten te vroeg kwam de gids al aanrijden…. Die had er zin in! Hij heette Juan Paul, afgekort, JP en ging vol enthousiasme van start: de minibus werd gestart en we gingen op weg naar de vulkaan. De tour begint altijd met wat informatie over de geschiedenis van de vulkaan: lang, lang geleden, toen Afrika en Zuid-Amerika en Australië nog aan elkaar vast zaten….tectonische platen…aardbeving…. Ring of fire…het ging maar door. Je gooit er een kwartje in en het ratelt aan een stuk door. Op de vroege morgen, zeg ik er nog bij… Fokke heeft braaf ja en oh en ah gezegd, maar het leek niet uit te maken of ik reageerde, dus ik kon wezenloos voor me uit turen naar buiten. 

In het nationaal park was het asfalt op en kreeg hij het voor elkaar elke diepe kuil in te rijden en de auto af te laten slaan. Tja, dat krijg je als je praat en rijdt tegelijk. Ik hoor mijn chiropractor al weer praten: wat heb jij nu weer gedaan, hoe krijg je dit voor elkaar? Tja, JP… Ja, het begint nu toch wel scheef te zitten en het laatste slappe bed helpt daarin ook niet mee.

Aangekomen bij het startpunt vroeg hij of we water mee hadden. Eh ja, maar dat vraag je wel een beetje laat… We waren op alles voorbereid, lunch, water, warme kleding, je hebt geen idee wat voor weer het daarboven is, dus elk een rugzak op de rug en daar gingen we. Althans, JP vloog er als een speer vandoor over een pad en hij zou bij een infobord uitleggen hoe we zouden lopen. Hij was al tegen Fokke aan het praten en ik heb dus een stuk tekst gemist… Op het bord stond 4 km, round trip, difficulty medium. Maar JP vond hem meer easy-medium. Ja, ja, dat zal. Ik begon al te wantrouwen. En hop, daar ging ie weer…. Ik kon hem echt niet bijhouden, Fokke wel, maar ik ben stug mijn eigen tempo blijven lopen om mijn tong binnensmonds te houden. Af en toe maar een foto gemaakt om pauze te kunnen nemen, want als ik aansloot, stoof hij al weer weg, dus ik had geen pauze. Het eerste stuk was kleine stenen en een beetje heuvelachtig, maar daarna liepen we door de bomen. Daar was minder wind en kon de jas zelfs uit. Even water drinken en hop, daar sprong JP weer. Ondertussen vertelde ie maar door over de planten, bomen, bloemetjes en besjes. Er was geen houden aan. Sommige besjes kon je eten, zoals de fox berry, maar Europeanen deden dat niet vanwege buikproblemen, dus doen wij dat ook maar niet. Ja, elke bes kan je in principe eten, maar sommige maar één keer. JP at er vrolijk op los en zijn spraakwaterval hield niet op: ‘Ja, nu even tien minuten stijl omhoog, maar daarna is het vlakker’. Huh, huhm, ja, dat zal wel, dat wordt altijd 15 minuten langer. Ik mocht een van zijn stokken lenen, om me omhoog te hijsen. Pfff. Ging wel iets makkelijker, maar ik zat ondertussen de paaltjes af te vinken die om de 500 meter stonden. 2.5 km, ah, we zijn over de helft. Gelukkig…. Mijn hoofd voelde ondertussen als een tomaat. Die waren daar niet overigens. Normaal hoorde je meer vogels en zag je wel wat dieren, maar vandaag weer even niet…. 3 km, pfff, ja, we zijn er bijna, 3.5 km… nog even doorzetten….over een paar meter hadden we een prachtige bjoei. View dus. De mirador. Eindelijk! Zicht op drie meren en twee vulkanen. Oké, dat was mooi, dat moet gezegd, maar ik vroeg me ondertussen af hoe dat zat met die round trip en 4 km….? Ze bedoelden dus retour, niks rond, en we moesten zelfde weg terug. Nu was het niet alleen lava dat kookte…. Gloeiende, gloeiende, we zitten op de helft! Grrvvvddd. Het was dus 8 km…. Die tekst had ik in het begin even gemist. Net als de duur van 4 uur!!! Verstand op nul en even iets gegeten bij de mirador. Ook dit zal ooit weer voorbij gaan. Oké, rugzak weer op en lopen. De officiële route was dezelfde weg terug, maar we konden een stuk afsnijden via een onofficiële weg via de lavastroom. Alles wat korter is, is goed. JP zal ons die route laten zien en als we het niks vonden konden we alsnog de andere doen. Ja, oké, aan het begin is het even moeilijk en steil, maar daarna wordt het makkelijker. Hop, hop, en JP vloog naar beneden. Oké, doe maar, als het tot daar lastig is, en een half uur korter, doen we! JP weer naar boven, om mij tegen te houden bij het glijden en te zeggen waar ik mijn voet neer moest zetten: ja, daar. Waar? Ik zie niks, behalve een stukje rots van 1 cm. Die dus. Man, mijn stukje profiel van mijn profielzool is al groter. Hoe dan? Gewoon geprobeerd en af en toe een stukje schuiven….oeps, los gruis… en toen was het ergste voorbij, los van het onregelmatige pad over harde lava en een stuk dat we naar beneden moesten springen…. Ik speurde naar de minibus in de verte, maar nog niks… JP praatte maar door… over 1 km zijn we bij de auto….Nog een km???? Pfff. Tralala…. Ik begon me af te vragen wat er mini aan deze hike was. En eco? Eh, ja, geen wc te bekennen. Mijn blaas had zich al omgekeerd en geleegd via mijn poriën. Zag ik daar de minibus? Jaaaa. We zijn er….volgens Fokke’s horloge hadden we 38 trappen gelopen. Even bijkomen in de minibus was er niet bij… hij moest nog even vertellen welke dieren er in het park waren. Ja, schei toch uit, JP, die zijn er helemaal niet. En hij moest nog een paar bomen in het dorp laten zien… een Chileense en Braziliaanse variant en dan nog de vrouwelijke en mannelijke boom. Hij reed ons hotel nog voorbij op zoek naar de mannelijke boom… ik hoorde de blaas van Fokke protesteren… gelukkig gaf ie de zoektocht snel op en werden we rond drie uur afgeleverd. Hadden we toch nog snel gedaan, volgens hem…. Ja, we hadden weinig keus…. Laten we zeggen, hij kon niet heel goed afstemmen. Afgepeigerd op bed geploft. Zo, we gaan vanavond met de auto uit eten, ik verzet geen voet meer, dat is zeker!