26 sept Titicacameer

Ik zou het bijna vergeten…gisteren tijdens de busrit kwamen we weer over de hoogvlakte met de lama’s en alpaca’s en maakten weer een tussenstop waar we cocathee konden drinken. Daarna kwamen we langs een ander groot meer, met jawel… flamingo’s! Fokke dacht dat ik in de coca was, maar het was toch echt zo. Check! Niet verwacht, toch gekregen.

Vanochtend opgehaald per fietstaxi, is weer eens wat anders. De weg ging naar beneden, anders was het niet te doen geweest. Karin zat al in haar eigen fietstaxi te wachten. Daarna de boot op en wachten op de rest van de groep: jawel, de ANWB groep die Karin al eerder was tegengekomen… 10 personen á la Jut en Jul en een popi reisleider… aaaah, we zijn in een aflevering van ‘We zijn er bijna’ beland. Alleen de caravans en campers ontbraken. Het duurde slechts een kwartier voordat die reisleider zich met onze gids ging bemoeien en de route wilde checken en suggesties wilde doen. Grrr, nog een keer en ik zal die reisleider eens feedback geven. Ik zag de gids en kapitein ook kijken van wat hebben we nu dan, twee kapiteins op een schip! Ik had al een vermoeden, maar dat werd weer bevestigd: ik wil niet met de ANWB mee!!! Twee uur varen voordat we op het eiland Taquile kwamen. Ik zat te dommelen, want water is water, en hoorde flarden gesprekken… wat een mythes en onwaarheden heb ik voorbij horen komen, over o.a.de methodiek van de iceman die wetenschappelijk bewezen zou zijn. Mensen, lees de vakbladen, dat klopt niet! Dat hij rijk wordt van zijn workshops is het enige dat wetenschappelijk is bewezen. Wubbo Ockels zou hierdoor zijn kanker hebben bestreden…. Volgens mij is die astronaut nu overleden… hij zal er astronomische (of astronautische) bedragen aan hebben besteed, dat wel. Oh, ik moest me inhouden, laat kletsen, yin, yang…. Aangekomen op Taquile liepen we over het zandstrand naar boven, de praatjes hielden snel op. Vermoeiend, maar mooi uitzicht over de landbouwterrassen en het meer. Op dit eiland moeten de mannen laten zien dat ze kunnen breien om een vrouw te veroveren. Ik verwachtte dus breiende mannen te zien, maar helaas. Wel hebben ze een gebreide muts op met het pomponnetje rechts, vrijgezel en links, vlak bij je hart, als je de liefde had gevonden. Na een relaxte wandeling, al hoewel, wel op hoogte, kwamen we bij een markt. Ik had een groentemarkt verwacht, dus was even een tegenvaller. Er stonden marktkraampjes en er stond een groep klaar om een dans op te voeren. Ons favoriete onderdeel… tja, maar even uitzitten. Zo dansen ze hun zonnepanelen bij elkaar… op het laatst mochten we ook nog meedansen, dus de Jutten en Jullen helemaal los! Ik moest er van naar de baño, of wat er voor door moest gaan: een golfplaat met daarachter een pot en ton met water. Toen nog een groepsfoto, ook geskipt, en vrije tijd om de kraampjes te bekijken. Daar was ik alvast mee begonnen. Daar maar armbandjes voor mijn nichtjes gekocht, want de mutsen en truien waren nog niet van de kwaliteit ‘joepie die wil ik hebben’. Lopend naar de haven weer de boot gepakt, op weg naar Llanchon-Santa Maria, op een schiereiland. Daar zouden we lunchen: Pachamanca. Hierbij wordt het eten onder de grond gestopt en gebraden. Na een ritueel waarin het geofferd werd, konden we binnen aanschuiven aan lange tafels. Je had geen keus: het was dit of niks. Groente, soep,  aardappelen en vlees. De reisleider nam niks, dat viel wel op… achteraf misschien een teken geweest, want hierna werd ik wel wat ziek in mijn maag. Of het was van de baño… 

Op naar de laatste stop: Uros, een van de drijvende rieteilanden, je veert op het riet. Op deze wonen ze nog echt. De Uros eilanden vlak bij Puno zijn nep en voor toeristen (die zagen we later nog). Na wat uitleg over hun levenswijze, konden we in groepen van drie hun huisjes zien: een slaapgedeelte waar ze met z’n vieren liggen op en onder een stapel dekens, en de rest van het huisje volgepropt met souvenirs. Ja, daar kwamen de geborduurde kleedjes en kussenslopen tevoorschijn…. Ja, lastig de goede balans te vinden tussen: mooi, goed geborduurd, en nee, dit ga ik toch echt niet kopen ook al gooi je ze steeds op mijn schoot… Veel glimlachen en langzaam aanstalten maken weer uit het huisje te vertrekken. We vonden buiten uiteindelijk nog iets om te kopen, gelukkig. Toen konden we optioneel nog varen in hun rieten boot (met als onderstel plastic flessen, omzoomd met riet). Daar gingen we… meisjes mee, die accuut gingen zingen voor ons. Degene met de grootste snottebel zat maar aan mijn vlecht en wilde mijn haar opnieuw vlechten. Toen ging ze haar eigen maar doen. Al zingend vaarden we een rondje en gingen nog een stukje rietzeilen; de schipper wilde ons suikerriet laten proeven. Veilig weer teruggekomen en uitgezongen door de eilandbewoners en daar gingen we weer. Terug naar Puno. Nog even de winkelstraat daar bekeken en later met Karin een pizza gegeten. Het was me het dagje wel.