25 sept Fokke en Sukke zien ze vliegen

Weer vroeg opgehaald. Gelukkig was er een mannetje om onze tassen naar de parking te brengen. Hij gooide zo mijn tas op zijn schouder, tilde de koffer van Fokke op en liep moeiteloos de trappen op. Wij sjokten er achter aan en moesten even wachten op het busje en zagen ondertussen een groep Amerikanen de trap op klauteren. Tjonge, iedereen in ademnood door de hoogte. We stapten in een leeg busje, want de rest was al in een dorp afgezet waar wij dus even later aankwamen en nog net de laatste dansjes zagen. De man met de geldpot kwam rap op ons afstevenen, dat dan weer wel. En door…. Door de Colca canyon gereden, om op tijd bij HET spektakel hier te zijn: de condors. Ze kunnen een spanwijdte van wel 3.20 m hebben. Die moet je niet tegen je hoofd aan krijgen… Zodra het in de ochtend wat warmer wordt, vliegen ze mee op de thermiek, in rondjes, boven je hoofd. Net als je links kijkt, vliegen ze van rechts zo langs je heen en andersom. Viel niet mee ze op een kiekje te krijgen. Maar we hebben ze gezien! Check. 

Toen nog een wandeling langs de canyon naar een uitzichtpunt verderop, waar het wel heel druk was. Gelukkig hadden wij dus een betere plek. Na tig selfies van de groep Peruanen die met ons mee waren, konden we weer verder. Zucht, ondertussen stond ik te trappelen van ongeduld. Nog een paar uitzichtpunten op de canyon en toen een stop in het dorpje Maca. Hier kon je een Colca sour proeven, maar alcohol even overgeslagen. Is geen combi met op hoogte lopen. Dames met een jonge alpaca stonden te trappelen om je op de foto’s te krijgen samen met hen, voor geld natuurlijk, maar daar doen we niet aan. Ik vind het leuker om even rond te kijken in het dorpje zelf en zag een meisje dat kuikentjes verkocht, meer dood dan levend. De ergste deed ze maar snel een Tupperware doosje overheen. In Chivay nog lunchbuffet verorberd, al hoewel, zoveel honger heb je niet op hoogte, maar je moet eten. Daarna werden we op het busstation afgezet in een bus naar Puno. Die andere bus was een verrassing, sowieso blonk de tourgids Herbert niet uit in duidelijkheid, dus nog snel mijn reisgids en e-reader kunnen pakken voor in de bus, een 6 uur durende rit bleek uiteindelijk. Half 8 waren we er, maar werden wel netjes opgehaald door een busje. Daarna waren ze de weg kwijt en werden we in de buurt van ons hotel afgezet op straat, samen met Karin uit Winterswijk, die al 2 dagen meereisde. De vrouw van de chauffeur zou ons de weg wijzen….tja, dat is vragen om moeilijkheden… naar links, toch weer naar rechts, uiteindelijk via Google maps ons hotel gevonden, om half 8. Nog even eten in Mojsa en een Mojsa energy met coca, honing en limoen weggewerkt. Pff nu slapen.