3 okt Reisdag

De zoute kamer en het zoute bed zijn goedgekeurd. Je moet alleen je teen niet stoten aan het bed, want zout buigt niet mee… en de vloerkleedjes glijden over de zoute vloer, dus oppassen geblazen. Vanochtend bleek dat we inderdaad een mooi uitzicht hadden vanuit het raam, over de vlakte. Gisteravond was het al donker, dus het enige dat we toen zagen was het zouthotel op een heuvel. De ontbijtruimte heeft ook grote ramen, dus waar je ook zit, je hebt mooi uitzicht. Nog even van kunnen genieten, want voor negenen werden we al weer opgehaald. Op naar het busstation in Uyuni. Het was weer vaag; we moeten naar Sucre, maar je krijgt een ticket waar Potosi op staat. Dat is een tussenstation. Moeten we daar dan overstappen op een andere bus of hebben we een pauze met deze bus….het werd niet duidelijk. In elk geval was dit wel de juiste bus. We zien wel.

Onderweg heb ik rotsen gezien in allerlei kleuren: grijs, bruin, oranje, geel, groen, roze en lila….In Peru noemen ze dat de rainbow mountain, hier is het nog niet ontdekt. Ook rijd je door landschappen waar de VS flinke entree voor zou vragen. Gat in de markt, denk ik. Bolivia benut nog niet zijn volledige potentieel voor het toerisme. Onderweg heel veel plekken gezien met vicuña’s en lama’s, geheel voor niks. En dat zonder excursie, gewoon in het wild. 

Na 4 uur kwamen we aan in Potosi, een voormalig zilvermijnstadje. Verder is hier ook niks meer te zien. We zouden oorspronkelijk naar de mijnen gaan, maar dat lukte uiteindelijk niet meer doordat een vlucht verplaatst moest worden. De bus stopte, weer vragen hoe we nu in Sucre kwamen…. Ja, deze bus. Kunnen we dan hier naar het toilet ondertussen? Nee, dus. Hij reed eerst naar een andere plek. Daar was een toilet. Dat bleek later een ander busstation te zijn. Oké, gaan we dan naar Sucre? Nee, dus. Met de bus hiernaast wel…dus toch overstappen. Snel de koffers eruit en hij ging ondertussen ons buskaartje omwisselen. Fokke snel naar de baño. Ik de koffer en tassen in de bus gedaan en toen had ik nog 5 minuten om zelf naar de baño te gaan. Die hadden ze dus verstopt aan de overkant van de hal. Ik probeerde nog de mannentoilet, maar daar werd ik uitgestuurd. Dus rennen… na afloop kwam Fokke me tegemoet rennen….opschieten, de bus gaat weg. De bus was al naar het hek gereden, nog verder weg, lekker handig, moet ik nog verder rennen….en op hoogte, he? Hij was boos, jammer dan, had hij maar eerder duidelijk moeten zijn over die kaartjes. Hadden we daar geen tijd mee verspild. Na 5 minuten rijden stonden we alsnog drie kwartier stil…grrr, wat een onzin dus om niks. Allerlei verkopers kwamen de bus in met hun handelswaar. Maar niks van onze gading; De cakejes zagen er droog uit, dus die niet gekocht. Ijs, nee, ook geen goed idee met hun koeling van piepschuim…. Dus weer geen lunch, dat werd weer crackers en water en een snicker.

Nadat iedereen tig keer heen en weer door het gangpad was gekomen, gingen we weer. Wat een beroerde rit. De stoelen hingen half achterover en wilden niet meer voor- of achteruit. Dus half hangend op een stoel proberen wat te lezen en naar buiten te kijken. De bochten werden steeds scherper en de bus kroop tegen de berg omhoog, en daarna weer met een vaart naar beneden, al piepend en steunend…oef. De banden hadden ook geen profiel meer, dus op hoop van zegen dat je de eindstreep haalt… om half 7 waren we er, na 9 uur reizen. Tenminste, de bus stopte midden in een straat voorbij het busstation. Is dit de eindhalte? Hij wees alleen naar de koffers, haal ze eruit… nee, we gingen geen vrienden worden met deze chauffeur. Een half uur te laat, maar geen transfer te zien. We zouden opgehaald worden, maar dat leek toch mis te gaan. Of staan ze elders, omdat we ergens anders gedropt werden? Toch maar bellen….eh, ja, jullie zouden toch om 8 uur aankomen? Eh, nee dus, 6 uur…..zij wisten van niks, betaal maar een taxi. Nee, want we hebben al betaald voor een transfer…na wat gedoe, zou er alsnog een transfer komen, over 7 minuten. Ja, dat duurde drie keer zo lang natuurlijk. Eindelijk op weg naar de b&b. Dat klopte wel, het groene huis, temidden van witte straten. Gelukkig is het centrum dichtbij, en vonden we een leuk eetcafé: Joyride café, waar we het Boliviaanse gerecht Pique de Macho hebben geprobeerd. Een van de ingrediënten zou erg pittig zijn, maar welke? Aaaaah, het is dat groene stuk, dat onschuldig op paprika leek, maar stiekem een peper is…blussen! Zo is het wel weer genoeg voor vandaag… morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.