2 okt Een korreltje zout

Alles ging soepeltjes vanochtend, de taxi was op tijd: 6 uur en binnen 20 minuten stonden we op het vliegveld. Inchecken en naar de gate. Gelukkig hoefden we maar een uur van tevoren er te zijn, dus we konden vrij vlot het vliegtuig in. Er zat ook een heel sportteam in, dus kreeg een déjà vu van de film Alive, over het neergestorte vliegtuig in de Andes, waarbij een voetbalteam betrokken was en op den duur de overlevenden de overleden passagiers gingen opeten. Maar we zijn veilig, al hoewel, met een harde klap, geland op Cochabamba. Daar overstappen in een ander vliegtuig en toen naar Uyuni, een stoffig stadje in de middle of nowhere, aan de rand van de zoutvlakte. Het zijn vluchten van niks, maar het scheelt 2 dagen reizen. We werden netjes opgehaald en zouden naar het zouthotel gaan om daar na een uurtje opgehaald te worden. Maar change of plans: we gingen naar een toeristenbureautje en daar zouden we zo opgehaald worden door een jeep. We konden nog net water kopen en de zonnebrand pakken, toen er al een jeep kwam aanrijden. Koffers op het dak en toen nog 3 passagiers ophalen: Sven uit Zwitserland en Helen en Selena uit Ierland. 
Eerste stop: train cemetery: oude roestige treinwagons en locomotieven. Je mocht alles beklimmen, maar voorzichtig, want het ziekenhuis was ver weg…. Oke, we houden het maar beschaafd. In Uyuni de lunch opgehaald bij een huis en toen door naar het dorpje Colchani. Daar konden zien hoe het zout werd verwerkt. Een oude man deed twee zakjes vol met zout, op de gok ongeveer een kilo, en brandde de plastic zak dicht met een vuurtje. Daarna was hij wel weer klaar met de demo. Oke, 1 boliviano fooi. Ondertussen werd onze lunch klaar gezet in een soort garage annex eethuisje: warm eten, salade, cola, een mandarijn en een biertje. Nog tijd voor souvenir shoppen, wat verder het enige was dat je daar kon doen en toen door naar de zoutvlakte Salar de Uyuni, de salt flats, totaal 12000 km2. Er stond nog een symbool van de Dakar rally van 2015, met daar vlakbij een voormalig hotel met allemaal vlaggen. De Nederlandse vlag had de wind niet overleefd. Toen naar een uithoek waar een stenen trap stond: stairway to heaven. Daar een gek filmpje gemaakt als opwarmer voor de pauze daarna: fotosessies op de zoutvlakte, waarbij je kan spelen met perspectief. Echt hilarisch en veel lol onderling gehad …. Vanavond alle foto’s uitwisselen met elkaar, zodra we Wi-Fi hebben. Daarna weer een flinke rit gemaakt over de zoutvlakte: om je heen zie je zout, zout en nog eens zout. Heel in de verte bergen, die maar niet dichterbij lijken te komen. Op een eiland vol met cactussen midden in de zoutvlakte konden we in een uur tijd naar boven klauteren. Dat was een pittige klim over rotsen en grote traptreden. Soms wou ik me vastgrijpen aan een rots, maar stond er een grote cactus….ai. Nog even uitrusten in de jeep, weer een stukje rijden en toen waren we een kwartier voor zonsondergang bij een stuk van de zoutvlakte waar hier en daar water lag, wat zorgde voor extra weerspiegeling. Er werd een klaptafel uitgeklapt met een bak met chips en pinda’s en glazen wijn….een bijzonder einde aan deze intensieve, maar erg gave dag! Oh nee, nog niet het einde, we werden afgezet bij Luna Salada, ons zouthotel. Zo! Heel sfeervol en alles is van zout: bed, nachtkastje, bureau, stoelen en de muur…. Ik heb even geproefd: yep, zout! Ook de vloer is van zout. Overal brandt hier de warme kachel, wat wel nodig is, want na zonsondergang werd het behoorlijk fris. Wat zullen wij lekker slapen….