Dag 26 Hiken voor kneuzen - 1 december

Vol goede hoop vanochtend naar buiten gekeken, maar het was nog bewolkt. De twee drijvende ijsschotsen lagen nog voor de deur van het restaurant. Eerst maar ontbijten, daarna maar even buiten bij het water van Lago Grey kijken. Helaas nog een grijs gezicht. Er liepen wel mensen vanaf een boot naar de ijsschots en je zag de gletsjer, maar er achter staan schijnbaar hoge bergen die volledig in de wolken zaten. Je weet niet hoe lang je moet wachten voor beter zicht, dus toch maar vertrokken. Onderweg regen helaas. Aangekomen bij Lake Pehoe werd het water weer blauwer en de lucht iets beter. Ik zat aan de verkeerde kant van de auto, dus moest steeds uitstappen voor een foto. Fokke was druk bezig met de vierwielaandrijving. Door de regen werd het modderig, maar helaas voor hem, slipte de auto niet. We hadden nog gewoon grip, dus beetje saai rijden, haha. Wel steeds meer modder op de auto. Lijkt het toch nog wat! 

Na een paar tussenstops kwamen we aan bij de waterval Salto grande. Van tevoren heel Google Maps afgespeurd naar kodakmomenten, dus ik denk dat dit er een is. Ik had ook nog een ander plaatje gezien, maar dan staat er niet bij waar. Maar ook gevonden!!!! Inmiddels kwam de zon door en gingen een aantal wolken er vandoor. Het was een kort en makkelijk looppad, voor kneuzen als wij. Want ja, nog steeds verkouden en last van voet en het moet wel leuk blijven, hè? Wij willen niet horizontaal de berg af…. Wel kon het hier hard waaien, door de venturi; je loopt relaxed te wandelen en opeens kom je een heuveltje over en waai je bijna omver. Coupe orkaan. Maar de waterval was de moeite waard. 

We konden nog verder lopen naar het uitzichtpunt op de hoorns, Los Cuernos, maar voor ons net te ver hadden we bedacht. Een stuk het pad gevolgd om te kijken hoe ver we komen en om te kijken of het om de hoek nog mooier is, met continue zicht op de Torres, maar meestal met wolken om de top. Steeds een heuveltje verder … Af en toe kon je ze even zien. We zagen dikke grijze wolken aankomen en de wind trok weer aan, dus weer omgekeerd. Snel naar een cafetaria waar we een tosti konden eten en ondertussen de sneeuwvlokken ons om de oren vlogen. Het weer slaat hier echt opeens om! Dus met sneeuw weer in de auto vertrokken en langs het meer gereden. De sneeuw ging over in regen en later was het weer droog en de zon begon steeds meer te schijnen. De bovenkant van de Torres nog steeds onzichtbaar helaas. Van de 100 soorten vogels er al twee gezien, waaronder wederom de Magellan gans. En toch nog vier guanaco’s, een soort lama. Je ziet ze hier in en om het park vooral op de menukaart. Gegrild, gekookt en gestoofd, alles kan.

Ondertussen rijden we vanaf de ene kant van het park naar de andere kant, want we zitten ook in twee verschillende hotels. In beide was maar één nacht plek. Kun je nagaan, bijna een jaar van tevoren gereserveerd. Maar achteraf leuk dat we in twee hotels zitten. Zo zie je nog eens wat. Het nadeel van beide hotels is wel dat je ’s avonds geen kant op kan en er dus moet eten. En dus kunnen ze absurde prijzen vragen: 5 dollar voor een flesje water bijvoorbeeld. Huh? Tja, geen keus. 

Dit tweede hotel ligt mooi op een heuvel langs het wandelpad naar de basis van de Torres. Alle fanatiekelingen komen hier langs. De meeste zien er nog fit uit. Wij hebben hier ook weer een stukje gelopen om onze 10.000 stappen van de dag te halen en kregen het zelfs warm. Lijkt het net alsof we van de berg af kwamen lopen, poeh poeh. Zo nu uitblazen. Nu schijnt de zon weer, dus snel foto’s maken van het hotel, want morgenochtend staat sneeuw op het programma.