Dag 27 Toch nog guanaco’s- 2 december

Goedemorgen, de gordijnen open en? Het lijkt alsof het sneeuwt bij de Torres, maar voor onze neus ook stukjes blauwe lucht. Eerst maar ontbijten en dan kunnen we nog een uurtje wachten, want de checkout is hier later. Genoeg keus bij het ontbijt en er stond een kok klaar om je ei op maat klaar te maken. Nou, doe maar een omeletje met wat groente. Hij stond gewichtig bij het fornuis met koksmuts, maar keek wat zenuwachtig naar de knoppen op het fornuis. Maar liefst vier pannen op het vuur en met drie bestellingen tegelijk bezig. Dat wordt multitasken. Gedoemd te mislukken… Terwijl hij mijn groente aan het voorbakken was, was hij eieren aan het klutsen voor een ander. Dat kwam weer in een andere pan. Hij zag nog een lege pan voor op het fornuis en deed daar een hoop boter in, maar daarna is daar niks meer mee gebeurd. Kwam een pluimpje uit de pan later. En maar naar die knoppen kijken… 

De omelet van mijn voorganger was bijna klaar, maar diens groente werd al bijna zwart. Ondertussen probeerde hij nog gesprekjes aan te knopen, maar dat werd multitasken to the limit. Omelet twee van voorganger twee werd groente en kaas opgedaan en dubbel geklapt. Nog nat van het eigeel kwam het op het bord. Nu die van mij….god zegene de greep… vriendelijk lachend probeerde hij een gesprekje aan te knopen, of ik Spaans spraak, waar ik vandaan kwam… maar ondertussen was ie in de weer met zijn gereedschap. Hij was de kluts kwijt en stond in het eigeel te scheppen. Met een pannenlikker stond hij de omelet later te draaien. Oh ja, Olanda, ik spreek Dutch, ja, hij kende mensen uit Duitsland. Tja, Dutch en Deutsch halen ze altijd door elkaar. Van mijn groente kwam al een rookpluim, dus wees hem erop dat ie wel klaar was. Gooi maar op mijn omelet, een beetje coachen, en bak hem nog maar even aan… met een glimlach en het woord perfect (zijn antwoord: almost) was hij blij dat zijn taak erop zat, denk ik. Ik denk dat ze wat pannen bij hem weg moeten halen, wil hij het toeristenseizoen overleven.

Gisteravond ook al misverstanden in de bar toen we alleen wat wilden drinken. We kregen de menukaart in onze handen gedrukt en zeiden dat we pas later gingen eten. Maar ja, als jij dat wil, kijken we alvast voor straks. En waar we wilden zitten? Nou, op de bank? Wil je daar dan ook eten? Nee, later gaan we aan tafel zitten, als we gaan eten. Even later vroeg de ober wat we wilden eten. Kortom, de woorden ‘later’ en ‘ straks’ waren niet duidelijk. Zucht, oké, adem in, adem uit…. Ze doen hun best en zeggen Engels te spreken, maar door een aantal woordjes gaat het soms mis. Ach, hebben we weer wat om te lachen.

Na het ontbijt toch maar op pad. Ik had nog de Cascada del Rio Paine op de kaart zien staan, dus daar maar eens heen. Oké, dat ziet er zelfs mooier uit dan op Google Maps: het is lente, dus er is nog veel water bij de waterval. Check. Toen nog verder doorgereden naar Lago Azul. Maar toen was de zon verdwenen en leek het meer minder blauw. Ach, Patagonisch weer, hè? 

Toen weer terug en de enige weg genomen die we nog niet hadden gehad. Het begon met een paar losse, verdwaalde guanaco’s, maar opeens: meerdere kuddes. Zelfs nog twee vechtende gezien. Guanaco’s, check! En nog paarden, koeien, gauchos en emoe’s gezien. Dubbel check. 

Oké, nu alleen nog 98 verschillende vogels…. We reden langzaam richting einde van het park en lasten een lunchstop in. Niet veel mogelijkheden hier, en het café dat we op het oog hadden, was dicht. Ernaast zat een cafetaria, annex winkel, annex souvenirshop. Een buslading vol mensen was op weg er naar toe, dus snel naar binnen en broodje en koffie besteld. Klaar voor de middag, dus we draaiden de auto, de TomTom was nog aan het denken en toen zagen we een slagboom die open stond. Laten we maar gelijk doorrijden. Zouden we ons nog af moeten melden bij het park? Twijfel, twijfel… toch maar vragen…. De TomTom was er inmiddels uit en zei: omkeren. Oh ja, we zijn door het zoeken naar lunch een rotonde afgegaan. Dus gedraaid en opeens stonden we voor een dichte slagboom. Dus vragen bij het kantoortje. Hun respons: waarom willen jullie Argentinië in? Huh, dat willen we niet? En of we een uitreisstempel van Chili hebben? Nee dus. We zijn verkeerd gereden en willen omdraaien… paspoort laten zien! En de autopapieren! Fokke alles gehaald, maar ze begrepen er niks van. De paprikascanner stond al klaar…. En met hulp van Google translate werd hun eindelijk duidelijk dat we net van de andere kant kwamen, verkeerd hadden gereden en mochten we door. Haha, rondje douane….

Voorproefje voor later als we ook weer de grens over moeten. Opgelucht verder en teug in Puerto Natales de tassen gedumpt en ingecheckt bij het de hosteria, annex bijschuur, en de huurauto weer ingeleverd, alleen met meer modder en stof dan drie dagen terug. Alles oké, hoor! Bedankt voor de auto! En door…!