Dag 39 Een sprookjesachtige wandeling - 14 december

Onze lodge staat aan een meer, maar verder is hier niets, dus qua diner wordt het eten wat de pot schaft. Het werd een driegangendiner met bij elke gang keuze uit twee. Het werd een donkergroene soep, geen idee wat voor groente, aardappelgratin met stoofvlees en cheesecake als toetje. Die lopen we er morgen wel af? Er staat namelijk een wandeling op de planning. Het alternatief hier is vliegvissen in het meer. Mwah, dan maar wandelen.

Na het ontbijt vol goede moed begonnen aan wat een sprookjesachtige wandeling moest zijn: door regenwoud naar de voet van een hangende gletsjer. Klinkt veelbelovend. Het beginpunt hebben we kunnen vinden (achter blauwe paaltjes langs de weg ergens was de omschrijving). Het pad zou genummerd zijn… geen nummers gezien… het startte op een houten vlonderpad, ik denk om je lekker te maken: dit is een mooi en comfortabel pad! Oké we gaan ervoor! Eenmaal begonnen, ga je door.  We werden nog tegen gehouden door een soort parkwachter: alle gegevens noteren, en hoe lang we van plan waren te lopen? Naar de gletsjer, dus einde van de route. Ze wist genoeg…. Eh, op welk moment stuur je hulptroepen dan??? Over hoeveel uur?

Toen kwam er nog een paal met info: kijk uit voor vallende stenen, glibberige paden, muggen, en oh ja, de route is 3 km naar eindpunt. En dan weer zelfde weg terug, ook al noemen ze het een round trip. Difficulty low, duration. 3 hours. Dat geeft te denken: over 6 km 3 uur doen? En dat is low difficult… juist. We dachten al zoiets, we zijn er weer ingetrapt. Het vlonderpad duurde ook niet lang, 500 m tot het eerste uitkijkpunt, wat heel mooi was, dus dan wil je doorgaan…. en daarna was het klaar met het comfortabele pad. Steeds meer boomstronken, stenen, keien, en na uitzichtpunt 2 was er helemaal niks meer wat leek op een idyllische zondagmiddagwandeling. Het is wel mindful, want je kan je verstand alleen hebben bij het pad om te voorkomen dat je hier je enkel verstuikt of je nek breekt of aan een liaan blijft hangen. Dit is niet de plek waar je met de brancard gehaald wil worden. Dus voorzichtig aan. 

Af en toe even stilstaan om rond te kijken: er zaten weer een paar treitervogels leuk te fluiten, maar zag ze niet, grrr. Heb alleen een soort grote roodborst gezien. Ook van de andere beesten volgens het infobord geen spoor, zoals de poema, pudu, condor, vos…. Ze hadden geen zin om tevoorschijn te komen in de regen. Dat had ik ook niet verwacht…. Wel zagen we veel soorten bomen en groene planten. Ik heb de fuchsia kunnen herkennen. De andere planten ken ik niet van naam, behalve een soort varen, alleen van uiterlijk. Deze vallen in de categorie ‘dorstige zuipers’ uit de Intratuin en ik was meer van de ‘ makkelijke jongens’. Dus vermijden die zuipers! Die zijn niet bestand tegen mijn groene vingers. Eén plant komt hier veel voor: grote bladeren met een bloempiel. Dankzij de app van mijn moeder weten we nu dat dat gunnera is. 

Na anderhalf uur klauteren kwamen we bij het einde van de route, bij de gletsjer. Helaas is ie al een stuk terug getrokken en zagen we hem in de verte, beetje anticlimax.

Mijn associatie met sprookjesachtig was idyllisch, maar was even vergeten dat er ook nare sprookjes zijn met heksen, stiefmoeders, gif en etende wolven….dus een sprookjesachtige omgeving betekent dus ook een draak van een pad! Krijgt dit sprookje een happy end? Ja dus, de omgeving was mooi, de inspanning gezond, zullen we maar zeggen, kan er vanavond weer een gangendiner genuttigd worden en ze leefden nog lang en gelukkig….