Dag 40 Stressvolle route - 15 december

Gisteren dus vroeg terug en door de regen vanaf eind van de middag in de lodge gebivakkeerd. We hebben ons daar zelf vermaakt, maar vooral ons laten vermaken door een ander Nederlands stel hier, een koppel milennials. Laat ik ze prins en prinses noemen….het zal duidelijk worden waarom. Prinses was amper binnen en wilde in de lounge zitten bij de kachel, maar op een bank. Daar zat ik… oké, de stoelen zijn enigszins doorgezakt, dus voor mijn bekken minder geschikt, maar kennelijk voelde zij een erwt in de veren van de stoel. Chagrijnig keek ze in het rond….de andere bank was ook bezet. Prins was aan het vragen of er een stopcontact dichterbij was, want dan kon hij zijn gadgets opladen en tegelijkertijd gebruiken. Die was er, dus hij was blij en zat op een stoel met een grote koptelefoon op op zijn laptop Netflix te kijken, denk ik. Wij wilden even naar de kamer, dus prinses weer wat blijer dat de bank vrij kwam. 

Rond etenstijd zaten ze al aan een tafeltje, de een met IPad, de ander met een Iphone, te wachten op het eten, dat vanaf 20 uur was. Wij kregen weer een keuzemenu, maar de Engelse variant werd op zijn Spaans uitgesproken, dus het was weer een gok en kwestie van wegstrepen van de optie die je wel verstaat en minder lijkt (quinoa…). Prima diner voor ons: aardappelsoep, gnocchi met vleessaus en ijs van de smaak crème bruleé met gecaramelliseerde amandel. Zoiets hadden we verstaan. 

Prins en prinses waren die middag al druk zenuwachtig in discussie met het personeel, want de milennials zijn vegetarisch. Ehm, je weet waar Chili en Argentinië culinair om bekend staan??? En dan ga je als vegetariër hier naar toe? Strak plan….not! 

Ze klaagden dat ze dus weinig keus hadden, want vis was voor hun geen optie en de pasta zat vleessaus bij. Eh ja, deze lodge staat aan een meer waar je kan vliegvissen, dus ja, vis staat hier altijd op het menu. Er waren zelfs een paar hardcore vissers in huis die elke dag in regenpak in een bootje vertrokken met vishengels. Verbaast me dat ze daar nog niet met demonstratievlaggen voor gaan staan. Enfin, het personeel deed zijn best iets uit de keuken te krijgen wat vegabestendig was, dus opperde pasta met groente. Nee, prinses wilde geen pasta. Ook geen gekookte groente of andere groente die genoemd werd. Dus zo kwam het dat er een groot bord kwam met daarop rauwe tomaat en ui. Beide zaten met een oog op hun apparaat te kijken en het andere oog keek naar hun stapel rauwe groente. Met de ene hand de gsm vast, de andere prikte in de tomaat. Er werd geen woord gewisseld met elkaar, ja, misschien via Whatsapp. 

Er werd ondertussen een mandje brood met smeersel gebracht. Hoe doen wij dat? Wij zijn al blij dat het brood niet uit elkaar valt en zelfs warm is en proberen elk smeersel uit: oeps, knoflook, nu moet jij ook nemen…. Of: deze smaak ken ik niet, maar is wel lekker. Of: het lijkt op pesto, maar dan anders. Meestal een klein hoekje brood met smeersel proberen en sowieso voor het fatsoen tenminste één broodje helemaal opeten. Dit keer leek het smeersel een mengeling van knoflook met humus. Best binnen te houden. 

Ondertussen bij prins en prinses aan tafel: kunt u aan de kok vragen wat er in het smeersel zit? Sommige dingen lustten ze niet namelijk… En wat zit er precies in het brood? Zitten er granen en gluten in? Dus het meisje van de bediening weer een paar keer naar de keuken…. En toen kwam het toetje: wij hadden twee amandelen en een suikerlaagje als garnering bij het ijs,  maar prinses wilde nog even weten of het een amandel of een pecannoot was en wat voor ijs… Serieus? Mijn god, ik schaam me dat dit landgenoten zijn. Eerder kwamen we al een stel tegen die in een klein dorpje cappuccino bestelden en vroegen of dit met kokosmelk kon. Huh? Ik weet niet wat ik hoor? Nee, ze hadden gewone melk en een pak waarop stond: not milk. Haha, hilarisch. Een soort van lactosevrije melk. Dat ze dat hebben is al heel wat! Maar goed, in het toetje zat dus amandel, dus nee, dat was ook niet goed genoeg voor prinses. En ze ging stoïcijns verder met haar gsm…. 

Ik denk dat ze van lucht leven, maar voor bewust gezond levende personen zagen ze er bleekjes en mager uit. Ik weet niet wat deze generatie moet worden… de rubberen stoeptegelgeneratie met curling ouders met nul weerbaarheid…. En dan noemen ze mijn generatie X, van niks…. Hoezo? Ik viel nog gewoon op het harde beton, de generatie met hechtingen, ergen op je hoofd of gezicht, van het vallen op een tafelpunt of uit een klimrek. Nu zijn er beschermhoesjes voor de tafelpunten. Zelfs hier in Chili heb ik al veel speeltuinen gezien en ook hier is de rubberen stoeptegel ingevoerd. Zucht… Zo, dat moest ik even kwijt.

Nu de route vandaag: volgens onze info zou de eerste veerboot om 13 uur varen en hadden we een reservering, maar moesten we alleen nog de tickets ophalen bij een kantoor. Ik had de website van de veerboot gecheckt en daar stond al iets over 13 uur en 14.30. Dus….zal me niet verbazen als er om 13 uur geen boot is. De recensies waren helemaal beroerd, maar er is hier geen andere maatschappij, dus geen keus. Voor de zekerheid maar vroeg vertrokken, want het is een uur rijden naar het kantoor in Chaiten. Een dorpje dat in 2008 is weggevaagd door een uitbarsting van een vulkaan, na 4000 jaar en toch maar op dezelfde plek is opgebouwd na een aanvankelijk plan om dat 10 km verderop te doen …Slimme keus? Tja, zal wel weer 4000 jaar duren of zo….

Overigens is het nu hondenweer, regen, regen, regen en harde wind. De term regenwoud deed al iets vermoeden… Klopt dus. Aangekomen om 10 uur bij het kantoor bleek al snel dat er geen reservering was. Alle papieren nagekeken en geappt met onze organisatie, maar niks. De boot was vol en je moet weken van tevoren via Internet reserveren. Hun antwoord begon al met de zin: At the moment we have a difficult situation… dat klinkt niet goed…. Drama… zielig kijken….zij met de grote baas bellen… nou, jullie hebben echt geluk, er is vandaag weinig vrachtverkeer, dus er kan een extra auto mee. Mucho gracias, dankuwel alstublieft. Om 14.30. Eh, wat is er met de boot van 13 uur gebeurd? Oh ja, er is een stuk land afgebrokkeld en de boot kan nu alleen aanleggen als het vloed is. Aha. Dat was die mededing op de website dus. We moesten een telefoonnummer doorgeven voor het geval de boot alsnog niet zou gaan…. Nou, het kantoortje waaide nog net niet weg, dus duimen dat de veerboot wel gaat.

Nou, eerst maar koffie zoeken dan, we hebben nog even…. Gelijk maar broodjes meegenomen, want volgens de info was het eten op de veerboot heel slecht. Even tanken en toen nog een uur onverhard gereden. De kamerplanten langs de weg werden groter en groter en het regenwoud dichter. Af en toe zagen we nog een watervalletje, kabbelend beekje, maar vooral grote gaten in de weg. We zagen ook geen auto’s. Rijd iedereen dan voor of achter ons of zitten we verkeerd? Als je naar de staat van de weg kijkt, denk je het laatste. Opeens wegwerkzaamheden …nou dat is nodig …en daar stonden gelukkig nog een paar auto’s. Aangekomen bij de opstapplaats voor de veerboot, kwam ie net van de andere kant. Alles eraf. Wij erop, we werden afgevinkt van een lijstje en opeens ging de boot een uur eerder weg. Huh? Oké, dan is iedereen er zeker al en is de vloed hoog genoeg? En door! 

Na de eerste tocht met veerboot van een half uur, nog 15 km rijden naar de tweede opstapplaats voor veerboot twee. Nu een tocht van 3.5 uur. Nee, we stonden dit keer niet op de lijst…. Bonnetje met ticket laten zien. Ja, zal dan wel, nou, rijd maar door dan… alsof je hier nog een keus hebt… er is geen weg terug! Dus auto erop, wij ons geïnstalleerd op een stoel, met zicht naar buiten, een van de weinige stoelen die nog enigszins rechtop stond, bleken we onder een grote tv te zitten waar na 15 minuten na een korte veiligheidsfilm, Spaanse supermario werd vertoond….oké, oordoppen in en eigen film gekeken op de Ipad. Verstand op nul, blik soms naar buiten: we voeren langs fjorden, maar helaas was het weer nog erg grijs. Toen we zicht op een vulkaan kregen, waren we er. Nog 1 km rijden en we zijn bij de hosteria, acht uur inmiddels, waar de kerstboom brandt en de zalm al in de pan ligt… oant moan!