28 sept Authentieke ervaringen

Vanochtend hadden we de ontbijtshift van 7.30 uur, dus weer wekkertje gezet. Fokke had de halve nacht op de badkamer doorgebracht en ook ik was nog niet lekker. Het bleef gorgelen van binnen en niks bleef meer binnen. Ons water was op, dus midden in de nacht had Fokke zelfs de neiging water te koken in het keukentje om maar drinkbaar water te krijgen. En hij had dorst en voelde zich slap. Fokke zin in water??? Dan trek ik aan de bel! Fokke al 4 dagen darmproblemen, hij begon steeds meer te rimpelen. Dus bel maar een dokter. Om 8.30 uur zouden we opgehaald worden voor onze eilandtrip, dus kon nog net voor die tijd. Er kwam twee dames met rode dokterstassen met een kruis erop, dus het zal wel goed zijn. Al hoewel, ze begonnen gelijk een infuus aan te leggen in zijn hand, met de zak vloeistof aan het klittenband van de gordijnen. Ze hadden alleen moeite een ader te vinden, dus er drupte bloed op de grond. Gelukkig kan ik daar goed tegen. Na een kwartier liep het infuus nog niet door en toen kregen we bericht dat onze excursie pas 13.30 was, dus we hadden de ochtend nog vrij. Ze wilden dat we mee gingen naar de dokterspost, want daar hadden ze meer apparatuur. Oke, doen we. Spullen alvast mee, want je weet nooit. We gingen in een taxi mee naar beneden. De taxichauffeur had een ‘breng je kind mee naar je werk dag’, dus achter in de stationwagon zat nog een kindje. De ene dokter krop ook achterin en wij op de achterbank. Op naar de medische hulppost. Daar was het binnen nog fris, dus eerst de kachel aan, toen Fokke aan de zuurstof, want die was ook wat laag. Temperatuur werd gemeten met een thermometer onder de oksel. Met een horloge erbij de pols meten..oef, was ze de tel weer kwijt, weer opnieuw. Ondertussen was de een aan het proberen een infuus aan te brengen, terwijl de ander achter de computer alles aan het regelen was. Ik was ondertussen de verzekering en SS International aan het bellen voor het nodige papierwerk. Lang leve Google translate, want via de gsm kon ik met de doktoren communiceren en ondertussen in de gaten houden wat ze allemaal deden. Of ik even de quiz wilde invullen….ja, translate werkt niet altijd optimaal; het was een medische vragenlijst. Na veel warmtekussentjes en bij twee armen proberen zat Fokke eindelijk aan het infuus om wat te hydrateren en bij te tanken. Dekentje over, zo, die ligt… De rimpels trokken langzaam weg, voor zover mogelijk. Oke, dan kan ik nu even het dorp in om crackers te kopen, want Fokke had niet ontbeten en dat leek me het meest veilig. Bij terugkomst was ik aan de beurt, want ik wilde ook graag antibiotica. De hoteleigenaar zei dat dit met veel reizigers gebeurt die van de kant van Peru komen; dat pas na een paar dagen je last van je maag krijgt en niet opeens. Mogelijk door cocathee... We weten niet waar we het van hebben, maar kan ook een bacterie van de baño zijn? In elk geval maar niet te lang mee doorlopen. Bij mij werd de temperatuur en bloeddruk gemeten en mijn zuurstof was goed. Adem in, adem uit… longen ook geen raar geluid. Dus ik kreeg medicijnen mee en een liter voeding met aardbeismaak. Fokke was van vaatdoek naar handdoek gegaan in 3 uur tijd, dus na 4 uur konden we de crime scene verlaten. De gids was ondertussen in het hotel geweest om ons op te halen, maar werd naar de hulppost gestuurd. De verzekering had gezegd dat we een rekening boven de 250 euro niet moesten voorschieten, en het was dus 360 euro of zoiets. Dus dan betalen we niet. De verzekering zou een mail sturen en had al dossiernummers aangemaakt en gesmst, dus dan hadden ze al iets. Maar nog niet genoeg dus. Om weg te mogen moesten onze paspoorten achterblijven. Snel overlegd met de gids en dat doen we dan maar. Komen morgenochtend wel weer terug, dan konden ze gelijk checken of we ons beter voelden. Prima, en door!

Nog net tijd voor een lunch, maar er ging niet veel (droge) pannenkoek in. Op de boot de woelige baren op….goed naar de horizon kijken, anders komt alles er weer uit. Gelukkig maar een uurtje varen in de buurt van het vasteland en toen kwamen we aan op Isla del Sol. Zo, wat een authentiek plaatsje. Dat maak veel goed! We hoefden maar 200 grote traptreden te beklimmen naar een fontein….de gids wist dat we ziek waren, dus rustig aan. Maar wat zij rustig noemen….pfoe, zij zijn deze hoogte gewend. Maar we hebben het gehaald, maar om nog 300 treden te beklimmen voor het uitzicht, nee, dank u…dus rondje door het dorp en andere kant naar beneden over een ezelspaadje met keien. We moesten goed aan de kant gaan voor de ezels, zei de gids. Op een gegeven moment kwamen er een stel ezels ons achterop en aaah, snel aan de kant gesprongen. De gids beaamde dat de ezels je gewoon omver lopen. Zo, laat ze maar even voorgaan dan. Beneden aangekomen was er een drukte van jewelste, er was net een boot aangekomen met goederen. De ezels en een incidentele lama werden volgeladen met … vooral kratten bier! Geweldig om foto’s van te maken. Na een tijdje de boot gepakt, op het dak gezeten en verderop gelost bij een oude Incatempel. Vanaf daar gelopen naar onze ecolodge. Alles is eco; We hebben vanavond een paar uurtjes stroom en 2 minuten warm water geloof ik…gelukkig bestaat ons bed uit een laken, twee wollen dekens en een dik dekbed. Met een megagewicht aan beddengoed, wat trouwens erg lekker is, we worden ingebakerd, gaan we hopelijk vanavond wat slaap pakken. Medicijnen in, dranksiroopje op en snurken…. Oant moan!