29 sept Van rust naar chaos

Zo, dat was een fris, maar lekker nachtje. Midden in de nacht werden we wakker, pikdonker. Dat kan hier nog. Met een zaklantaarn de badkamer in, ondertussen checken of Fokke nog ademt. Ja, check. Bien? Si, todo bien, oké, dan slaap ik weer verder. Heb mijn egaplicht weer gedaan. Fokke heeft volgens zijn horloge ook een goede nacht gehad, dus prima. (Als ik hem vraag hoe hij heeft geslapen, moet hij altijd op zijn horloge kijken). Om half 9 pas ontbijt, wat nog verrassend lekker was en ook nog goed viel in de maag. Om half 10 zou de boot gaan, maar zoals eerder, was dat weer veranderd. Hij ging een uurtje later, dus we konden nog een uurtje relaxen in de tuin met uitzicht op het meer. Niet verkeerd. Maar ja, we hadden een uurtje langer kunnen slapen… Iets na haf 11 kwam er inderdaad een boot aan, waar we nog op konden springen. Het zat vol met halfgare backpackers – waarom zien ze er nooit actief uit? Ook in de bus zie ik ze alleen maar slapen. De oudjes kijken naar buiten en vermaken zich en de jongeren slapen. Waar horen wij bij? Eh, niet bij de slapers in elk geval. 

Gelijk naar de medische hulppost gegaan om onze paspoorten te halen en voor de laatste check-up. Ook nog grieppillen voor Fokke, want hij zou ook griep hebben? Ja, doe ook nog maar op de rekening erbij, er was al contact geweest met SOS International, dus ons verzekeringsgeld weer niet voor niks betaald. Daarna de koffers gehaald bij ons vorige hotel en naar het busstation. We hadden geen tickets, maar we stonden op de reserveringssysteem, dus ook gelukt. Nu nog 10 minuten om een lunch te scoren. Dat zou hier een gat in de markt zijn: take away lunch voor de reizigers. Je kan alleen maar in een eettentje lunch eten en niet meenemen. Ergens gevraagd of we een sandwich konden meenemen, met kaas en ham. Dat kon uiteindelijk, maar hij rende nog wel even naar de supermarkt verderop om waarschijnlijk alles te halen. Dan zou je verwachten, dat is lekker vers… We kregen een soort lunchbox mee, dus eenmaal in de bus er gelijk maar aan begonnen. Het brood viel van oudheid en ellende bijna uit elkaar. Het brood hier is echt vreselijk oud. Ik heb nog twee sneetjes weggekregen maar Fokke heeft alleen het beleg gegeten. Gelukkig hadden we nog crackers. 

Een oranje bus genaamd Titikaka, hadden we dit keer. Alleen wat krapper dan de bus in Peru. Grappig om te zien hoe iedereen zich probeert te installeren met tassen, eten, drinken, e-readers, en dat in de krappe ruimte. Af en toe gooit je voorbuurman de stoel naar achteren, auw, daar zit mijn knie, en zit je vast. Kijken hoe deze chauffeur rijdt. Tot nu toe valt het me mee, maar in Peru hebben ze een eigen rijtijdenwet: de chauffeur kauwt cocabladeren om alert te blijven, zodat hij langer door kan rijden. Denk niet dat Fokke dat kan proberen bij Pouw, want in Nederland valt coca onder de Opiumwet…

We reden, of hobbelden, lange tijd langs het Titicacameer, door dor berggebied, met in de verte hogere bergen met besneeuwde bergtoppen. We hadden het al gehoord, maar halverwege de rit moesten we de bus uit en buiten ergens tol betalen en dan met een klein bootje naar de overkant. Het was weer wat onduidelijk; voor de meeste medereiziger was dit een verrassing en geen idee waarom ze de bus uit moesten. De bus ging op een aparte veerpont, of hoe moet je dat noemen? Een varende bak met planken erin waar de bus op moest rijden. Het gammele bootje ging tekeer, maar we hebben de overkant gered. Daar wachten op de bus en even later weer instappen. Oké, ook weer meegemaakt. Het landschap was nog steeds droog met bergen op de achtergrond, met hier en daar een huisje, dorpje of wat er voor door moest gaan. Onderweg nog vrouwen gezien die de was deden in een rivier. Na 3.5 uur rijden aangekomen in La Paz en gelijk midden in een verkeersinfarct. Dit is niet te vergelijken met waar we vanochtend startten! De groente- en fruitstalletjes en prullaria staan langs de weg, dus je rijdt nog net niet over de sinaasappels heen. Overal mensen die langs de weg spullen verkopen en zag wat straathonden de vuilnis verorberen. Aangekomen bij het centrum zie je de binnenstad beneden in het dal liggen omringd door bergen, bebouwd met half afgebouwde huisjes. Ons hostal ligt lekker centraal en is in koloniale stijl gebouwd. Net gegeten op de overdekte binnenplaats, gegrilde lama dit keer. Smaakt als koe, maar dan iets taaier. Check! Nu verder acclimatiseren, want we zitten nu op het hoogste put van de reis, tegen de 4000 meter. Maar ik hoef nog niet aan de zuurstof. Af en toe een diepe ademteug nemen helpt, hoewel je hier dan gelijk een stoot uitlaatgassen binnenkrijgt, kuch. Morgen maar eens verder verkennen…