30 sept La Paz als een local

Ja, zo heet deze tour met stadsgids… na een letterlijk zware nacht, want het gewicht van de dekens hier is behoorlijk. Daarnaast van wol, dus door allergie wat dikke ogen en dichte neus. Het ontbijt in Bolivia is toch echt een stuk minder, dus een beetje zoeken wat je kunt eten. Na het ontbijt op pad met Sandra onze gids, van de bevolkingsgroep Aymara, hooglandindianen, compleet met bolhoedje. Heel aardig meisje, studeerde toerisme, dus kon ze gelijk in de praktijk brengen. Eerst naar het plein van San Francisco hier om de hoek, dé ontmoetingsplek hier. De kerk gaan we morgen nog wel bekijken. Toen een van de kabelbanen gepakt, gemaakt door een Oostenrijks bedrijf. Deze bestaan sinds 2014 en zijn de langste en hoogste ter wereld, met als doel files te verminderen en de verbinding met de buitenwijken te verbeteren. Totaal 5 verschillende routes gehad, allemaal boven de stad, waardoor je een geweldig uitzicht hebt op de huizen beneden. De meeste huizen zijn weer half af en half gekleurd, behalve een kleine wijk die een wedstrijd had gewonnen en nu helemaal aangepast was door kunstenaars. We zijn in de naburige stad El Alto begonnen, wat bijna een groot marktplein is, overal kraampjes en stalletjes op straat en heul veul busjes die toeterden. Soms stond er een huis dat ze cholet noemen: meerdere verdiepingen, met bovenop een soort chalet, gebaseerd op Oostenrijk. Schijnt wel een miljoen te kosten. 

Begonnen bij een heilige plaats voor de Aymara: twee kikkers waar je kan offeren: sigaretten, coca en alcohol. Op de achtergrond rijen ‘kantoorjes’ van wijze mannen die je om hulp kan vragen of die je toekomst voorspellen. Dit kennen we uit Mexico: hoe word je wijze man? Door fysieke eigenschappen waar je mee wordt geboren, bijvoorbeeld een 6evinger of teen, of als je heftige stormen hebt overleefd. Okeeee. In Nederland halen ze een 6e vinger vlak na de geboorte er al af, maar hier is dat juist een gave. 

Op naar de volgende stop: de markt. Aaaah, ik werd hier helemaal gefrustreerd. Ik heb zoveel mooie fotomomenten gezien, maar de mensen hier zijn geen fan van camera’s. Dus je moet vragen of je een foto mag maken en dan vaak alleen van hun koopwaar, zoals schoenen gemaakt van autobanden, groente, fruit, kruiden… Ze willen alleen op hun paasbest op de foto, in mooie kleren en anders niet. Zo jammer, want ik vind ze zo mooi genoeg. Dus helaas, weinig foto’s kunnen maken.

Toen met de kabelbaan weer terug naar La Paz, naar de binnenstad, het Spaanse deel. Een straatje, Calle Jaen, is aardig opgeknapt. In de rest van de wijk staan nog wat koloniale gebouwen, maar vaak met een enorme kluwen van kabels eraan vast, of ze staan half op instorten. Ik vind dat fotogeniek, hoe ouder, hoe beter, dus morgen nog even goed speuren. Ook rond Plaza de Murillo was het een drukte van jewelste, duiven, mensen, eetstalletjes…nog een salteña gehad, een soort empenada, maar er loopt een soort soep uit als je erin bijt, wel smaakvol. 

Toen nog over de Heksenmarkt, waar je af en toe moest bukken om geen opgezette babylama tegen je hoofd te krijgen.Ook de foetus van de lama speelt een belangrijke rol bij het offeren. En verder een soort snoep met daarop wat je wenst, bijvoorbeeld een huis, winkel, boom, cocabladeren….tja, ze verzinnen van alles. Zij offeren en volgens het wederkerigheidsprincipe krijg je dan wat terug. Lijkt me wel wat…. Heb alleen geen snoep met een cabrio erop gezien. Om half 3 in ons hostal geëindigd en met Sandra nog wat gedronken. Nu even uitblazen letterlijk en dan eind van de middag maar weer op pas op zoek naar diner. Gisteren gegrilde lama gehad. Wat het vandaag weer gaat worden???