Dag van de olifant

Vanochtend sportief begonnen op de fiets, door Polonnaruwa, de 2e koningsstad van Sri Lanka, in de 11e eeuw de hoofdstad. Nou ja, fiets, daar hadden we al niet zo’n verwachting van, maar volgens Samman waren het best goede fietsen. Wat ze dan onder slechte fietsen verstaan, vraag ik mij ook af; op het oog zag een mountainbike er nog goed uit, maar te klein voor mij. Dus dan maar een gewone fiets. Mijn knieën zaten aan het stuur en het zadel zat muurvast, dus maar weer een andere fiets proberen. Iets hoger, maar ik kon nog met platte voet aan de grond komen, maar er was geen hogere. Deze fiets heeft twee standen: fietsen en stilstaan. Geen versnelling, en een klein beetje rem, tenminste, als je op tijd begint met knijpen. Fokke op een mountainbike zonder versnelling. 
Gestart in het museum waar uitleg te vinden was van de vele ruïnes die we zouden gaan zien. Ook foto’s van hoe ze deze verlaten stad aantroffen, overwoekerd door de jungle en sinds enkele decennia pas weer hersteld. Je ziet een heuveltje op de foto en daarna wat er onder vandaan kwam. Daar zijn archeologen wel even druk mee geweest. Unesco weer blij en ondertussen was ik op de maquettes aan het kijken hoe de plattegrond eruit zag, want had het vermoeden dat we anders in het wilde weg zouden fietsen. Dat was maar goed ook, want een gemarkeerde route mag je zelf verzinnen. Zo gingen we de bezienswaardigheden langs: afstappen, fiets neerzetten, rondlopen, foto maken, slippers uit, tempel betreden, en door…..oh ja, en zet je fiets niet in de zon, je zadel wordt dan heet…..auw! Hier en daar vals plat, dus dat was zwaar, zeker bij 33 graden, zon en geen wind. Vlakbij een van de controlestations voor tickets ging de weg iets naar beneden, maar kon niet remmen, dus heb maar hallo en I have ticket geroepen naar het hokje terwijl ik voorbij stoof. Na drie flesjes water, zwarte voeten, en kilometers later kwamen we aan op de plek waar Samman met smart op ons zat te wachten. Kennelijk lang onderweg geweest? Mijn gezicht matchte inmiddels weer helemaal met mijn roze broek en de flesjes water hadden een short cut gevonden naar buiten voor mijn blaas te bereiken, ook weer makkelijk. Tijd voor lunch om weer wat calorieën en vocht aan te vullen. Weer onderweg gegeten en diverse lokale hete gerechten uitgeprobeerd, die nu waarschijnlijk ook uit poriën komen.  
Samman wist nog een goede workshop voor houtbewerking, want hij weet dat we een houten olifant zoeken. Na die lelijke van gisteren vandaag poging twee. De verkoper wilde al weer de all inclusive uitleg en demo doen, maar wij kwamen direct ter zake: been there, done that, dus houd maar op met die demo, op naar de shop. Klonk als muziek in zijn oren, en na veel wikken en wegen een olifant gevonden naar onze zin. Na veel aarzeling ging de prijs wat naar beneden, maar daarna moesten hem wel even volgen achterin de winkel en vroeg hij persoonlijke fooi voor de scherpe prijs die hij ons gaf….nee is geen antwoord, dus ja, zo gaat dat dus….ach, hij blij, onze chauffeur waarschijnlijk ook, want die zou vast commissie krijgen voor ons als klanten en wij hebben een olifant en zijn gratis genaaid waarschijnlijk…. 
Het was al weer tijd voor het middagprogramma: op safari in het Minneriya NP. Onze jeep stond al klaar voor ons tweeën en Samman ging ook mee, voorin. Wij achterin de hoge jeep, op comfortabele stoffen stoelen, tenminste zolang je stil stond. Zodra je gaat rijden hobbel je alle kanten op. Ons dak en aan de zijkant was een stukje open, maar het eerste wat we zagen was een brandblusser en op ooghoogte stangen en opgerold zeil. Als we naar beneden bogen, zagen we door de zijkant wat, of we moesten gaan staan, maar dat kan vooral als je stil staat, want je rijdt onder takken door. Daar hobbelden we, en na 5 minuten was de eerste olifant al in zicht, spuitend met zand en een file van jeeps veroorzakend. Vlak daarna een kleine kudde van 10 en daarna nog eens 15 en een solo mannetje met slagtanden. Staand door het dak foto’s maken, dus dat ging prima. Alleen de vooraankondiging dat we weer gingen rijden bleef uit, dus slechts een keer een tak en een buis tegen mijn hoofd gehad, valt mee. Op het eind nog een rotsheuvel opklimmen voor een mooi uitzicht over het park als laatste krachtsinspanning, en toen hadden onze nieren hun wandeling wel gehad en konden we moe, maar voldaan en stinkend terug naar het hotel. We waren nog geen 5 minuten in ons huisje, toen ze kwamen ontsmetten, dus ik denk dat het echt heel erg was….