Met een slakkengang

Mijn lenzen hebben de vloeistoftest doorstaan: althans, ze zijn niet gesmolten of in rook opgegaan. Mijn ogen lijken wel iets meer te prikken, maar dat kan ook tussen de oren zitten. Tot zover de hydrofiele siliconengellenzen, zal wel gewoon ordinair rubber zijn met een chique naam. Nou ja, ben er blij mee tot zover, dan hoef ik niet halfblind door het leven. Gelukkig iets beter geslapen dan de nacht ervoor, want toen sloeg de airco op hol. We hadden alleen een laken, zonder deken, en hadden de airco aangezet, maar midden in de nacht hoorde ik steeds piepjes van de airco, dus ik dacht dat Fokke aan de afstandsbediening zat (wat normaal zo is) en het steeds kouder en harder aan zette. Ik waaide mijn bed bijna uit en ik was al half koud en had al een badhanddoek en trui over mijn bed gegooid om het warmer te krijgen, maar die airco bleef piepen. Later deed Fokke het licht aan en toen bleek dat hij er niet aan zat, maar dat de airco uit zichzelf steeds kouder en harder ging blazen. Hij stond op 25 graden, maar dat was het echt niet! Het ding toen maar helemaal uit gezet en met coupe zeewind weer gaan slapen. In de ochtend waren mijn dijen nog koud, brrr. 
Vanochtend uit Kandy vertrokken en Samman had gelijk al moeite het gaspedaal te vinden. Met een slakkengang kropen we over de weg. We werden af en toe zelfs ingehaald door tuktuks. Al snel stelde hij voor een king coconut te drinken langs de weg, dus toen hadden we helemaal de indruk dat we alle tijd hadden. Lekker de tijd genomen om hem leeg te drinken en eten en nog een rood banaantje voor onderweg gekocht. De vraag of we nog langs een antiekshop wilden, hebben we met nee beantwoord. Nee, we houden niet van antiek, meer van modern zogenaamd, dus dat is ons bespaard gebleven. En zo schreden wij verder…..heel traaaaaaag. Wij zijn toch meer van het tempo, maar het positieve is, is dat dit erg veilig is. Het glas is halfvol, hè? We hebben de rijstvelden achter ons gelaten en het landschap veranderde steeds meer van palmbomen naar pijnbomen en loofbomen en we kropen langzaam de bergen in. Met de nadruk op langzaam. We rolden nog net niet terug en reden vooraan in de file. Op een gegeven moment kwamen er steeds meer theestruiken en tot slot reden we tussen grotere theeplantages door. Een heel mooi gezicht. Af en toe roep ik foto of Samman is me net voor, maar de weg is zo kronkelig dat je eigenlijk nergens kunt stoppen, helaas. Onderweg nog wat watervalletjes gezien, maar niet allemaal even fotogeniek. S doet erg zijn best op een goede plek voor me te stoppen, maar dat lukt niet altijd, dus er zitten ook wat rare foto’s tussen van pielige stroompjes water….check.  
We wilden wel een theefabriek bekijken, dus dat voorstel gelijk aangenomen. We werden gelijk door een gids meegenomen de fabriek in, waar we uitleg kregen over alle machines en over soorten thee. Ze verwerkten hier zwarte thee, geen groene en witte. Een nogal arbeidsintensief werkje. De aroma kwam je al tegemoet. Bah, laten we nou erg van thee houden, alle thee, behalve zwarte….ik mocht overal foto’s van maken en volgens mijn reisgids zou het personeel daar dan geld voor vragen, maar dat gebeurde niet. Wat een glimlach niet kan doen. Aan het eind kregen we thee aangeboden, alle soorten tegen betaling, behalve de zwarte. Dus uit principe gewoon de zwarte genomen, er veel suiker ingegooid en lekker niks gekocht in de bijbehorende shop. Alle thee kan je ook elders kopen, alleen in deze shop is het drie keer zo duur. Daar trappen wij dus niet in! Onderweg hadden we al een paar pluksters zien lopen, maar die schijnen vooral in de ochtend te plukken, dus de theevelden  waren voornamelijk leeg. Soms wat gekleurde huisjes tegen de bergen aangeplakt. Deze zien er wat krakkemikkiger uit, dus ik vermoed dat hier de plukkers wonen, voornamelijk Tamils. Ondertussen kropen we steeds hoger en hoger tot 1890 meter en iets daarna kwamen we in het stadje Nuwara Eliya aan, waar we overnachten. Dit was vroeger een luchtkuuroord, dus Fokke zal hier vast van opknappen. Gelijk bij binnenkomst verkopen ze sweaters, want het is hier slechts 24 graden, brrrr. In de nacht wel 17 graden. Een airco ontbreekt hier dus op de kamer, dus die kan niet op hol slaan. Fijn! Na het inchecken geluncht, wederom met uitzicht op het meer, Gregory Lake, dit keer. Daarna de tandoori chicken verteerd door even langs het meer te wandelen en te kijken bij de bootjes. Er waren ook jetski’s en speedboten te huur, maar na navraag bleek je niet zelf op de jetski te mogen. En Fokke gaat niet suf achterop zitten natuurlijk. Dat is voor watjes. Het enige dat nog suffer is, is een roeiboot of een waterfiets in de vorm van een zwaantje. Maar na wat praten, met handen en voeten, dacht Fokke een snelle boot gehuurd te hebben. Oké dan, zwemvest aan en gaan met die banaan! Nee, we moesten naar die boot, die suffe, en er ging een stuurman mee. Tjonge, je mag hier ook niks zelf. Dus daar zaten we suf te wezen op een slome boot en gingen met een slakkengang het meer over. Slaapverwekkend, maar we zouden positief blijven, dus, oh, wat was het leuk en ik had alle tijd om foto’s te maken…..van rietkragen en andere struiken waar we nog langzamer op zoek gingen naar een eend en een aalscholver. Ach, we hadden weer wat tijd stuk geslagen. Na deze speedervaring nog even door het stadscentrum geslenterd, jawel, ook met een slakkengang, dus we zijn weer helemaal relaxed. Relaxed, nog net niet hersendood…. We kunnen nog nadenken, dus het ochtendprogramma dat morgen om 5.30 uur zal starten hebben we wat uurtjes verschoven, we zijn niet gek! Na deze enerverende dag maar in ons pension gegeten, kunnen we even bijkomen……